Het begon allemaal heel klein met een telefoontje vroeg in de ochtend: "Nans, ge moet komen, er zit een geit bij de buren!!!". Grote paniek te horen uit het hijgende stemgeluid en voetstappen die zich snel verplaatsen op de achtergrond. "Bij welke buren bedoel je?" En dan:"Ja nee niet bij de buren, maar langs de andere kant van de draad op het veld. Die geraakt niet terug naar hier." Dat klinkt al minder erg in mijn oren. Een ontsnapte geit die niet terug door het ontsnappingsgat naar binnen geraakt, blijft vlakbij en wil zelf ook terug. Ze kan geen schade aanrichten aan andermans eigendom, da's cool. Ik stap uit bed en trek kledij aan geschikt voor de gelegenheid, ondertussen loopt een tweede paniektelefoontje binnen. "Ik heb een touw gepakt en ik ga al naar ginder," hoor ik buiten adem en vol adrenaline. "Wat ga je met een touw doen? Is dat een geit die een halsband aanheeft? Welke geit is het eigenlijk?" De antwoorden getuigen van weinig doordachtheid en wilde heldhaftigheid die… de zaak enkel ingewikkelder gaat maken. Van belang is nu dat iedereen kalm blijft en al zeker de geit, no worries, relax, alles is oké, alles komt goed man, this is Africa voor even. "Je doet niks, je gaat niet naar ginder, ik ben zo bij je."
Hoe vreemd is het toch iedere keer weer, om de zoveel tijd gebeurt dat een keertje zo’n ontsnapping, niet eens om de zoveel maanden eerder per jaren. Dan ontsnapt er een dier door die schapendraad omdat het niet kan weerstaan aan … vul maar in … in ieder geval er iets interessant is dat ze willen hebben. En die ontsnapping dat is een heel karwei met wringen, vernielen en vechten en vast wel met een extase van overwinning als het lukt. Maar eens door het gat en aan de andere kant van de draad begint er vaak een onwennig gevoel op te treden. De groep, de veiligheid staat aan de andere kant, en de vrijheid voelt niet meer zo bevredigend aan hoe langer ze daar "alleen" zijn. Want als groepsdier besef je instinctief dat je kansen van overleving veel groter zijn zolang je onder de bescherming van de groep leeft. Plots zien ze de situatie vanuit een totaal ander perspectief. Ze zien en horen dezelfde dingen, maar vanuit een ander vertrekpunt en vergroten het uit tot onbekenden en gevaren. En dan willen ze weer terug, maar ze geraken niet terug door dat zelfde ontsnappingsgat, het werkt niet meer. Ergens door geraken met een positieve motivatie in het achterhoofd werkt duidelijk beter dan uit angst.
Dus, laat ons de hulpverlening ook positief houden en rustig een ochtendwandeling maken via de straat achter een rij van huizen door en achter hun tuinen naar de plek geraken waar de geit terug naar binnen wil. "Ik denk dat het een goed idee is als ik voorop stap," zeg ik. "Hoe? Denkt ge dat die schrik van mij heeft?" hoor ik half beledigend terugkaatsen. "Nee nee, maar ze kent mij denk ik iets beter," antwoord ik geruststellend. "Maar die komen ook bij mij hoor als ik water geef, ik kan die aaien." Het lukt niet het testosteron niet te beledigen, dus neem ik gewoon de leiding. "Laat mij nu maar gewoon voorop, ik denk dat dat beter gaat lukken in deze situatie omdat ze mij kennen van het melken." Met een gekrenkte knorpot achter mij die duidelijk zin had in een moedig avontuur als ridder op het witte paard, stap ik als een natuurverkenner de geit tegemoet. Het is Jasmientje! Ik zie meteen welke kant ze best niet op mag beginnen rennen, weet waar ze zeker niet naartoe zal gaan en met een paar danspassen zet ik ze schaakmat en sta tactisch in een goeie positie. Ze kan nog twee keuzes maken, oftewel probeert ze terug naar de groep te geraken en daar sta ik klaar om haar bij de halsband te nemen, oftewel loopt ze weg richting de wannabe-held die teleurgesteld staat te kijken. En wat doet ze… ze geeft zich over aan mij, blijft staan en bukt zich om te plassen. Dat is pas lichaamstaal. Het is-gelukt-gevoel in de ochtendzon spuit het gelukshormoon als een champagnefles die geopend wordt. Hoe leuk was dit? Er golft een zachte gelukzalige adrenaline door me heen omdat het zo natuurlijk werkte, natural goatmanship LOL. Dier en ik spraken even dezelfde taal en er was een connectie, een begin en een einde, de cirkel was rond met de vijf elementen. Er heerste lucht over mijn denken, vuur in mijn acties, water bij mijn communicatie en aarde onder mijn leiding en uit de ether streelde de zachte gloed van de zonnegod.
Zou het gelukt zijn met een wilde jacht en achtervolging en in alle richtingen rennen en vangen? Eu ja, op den duur ook wel zeker, maar daar had ik nu echt geen zin in. Gunde ik de andere niet het zelf op de eigen manier te mogen doen? Maar jawel, natuurlijk wel, maar het dier haar welzijn ging voor op het verlangen naar de mens die zelf nood had om te kunnen helpen of iets goed te kunnen doen. De sfeer werd er niet beter op toen ik moest vragen om alsjeblieft al wat verder voorop te lopen weg van ons, omdat ze anders niet wou vooruitgaan met mij. En iedere stap die hij zette weg van ons, was er eentje die zij vooruit zette. Oeps, pijnlijk…. Maar hoe sterk was het om dan toch het ego te laten varen en een fotootje van mij te maken met de geit aan de leiband. Goed zo, dat was pas een stapje in de goeie richting en een overwinning voor ons als team. Een beetje Goofy-droopy-achtig bleef hij toen meer interesse hebben voor de GSM dan de reddingsactie, de betrokkenheid was duidelijk verdwenen door het niet krijgen van de hoofdrol. En het moeilijkste stuk moest nog komen, waarbij mijn sidekick hét verschil kon maken. Deze geit was nog nooit van haar leven op een voetpad geweest en al zeker niet met auto's erbij. Oh ja en die rijden hier al vroeg in de ochtend, maar gelukkig niet zoveel. Dus, "maak een boog om ons heen en ga achter ons lopen, dan zal ze vooruit gaan," riep ik. "Maar nu nog niet, we wachten tot er geen auto's meer zijn. Wacht even …. ja: NU!!!" En toen HUP MET DE GEIT! In plaats van te stappen begon de geit te RENNEN netjes op het voetpad naast de straat voorbij alle huizen en vlug linksom de oprit op en de poort binnen. Dat was lachen zo met een geit aan de leiband rennen in de ochtend op het straat. Het is dan ook bewezen dat als je je hersenen een uitdaging geeft door iets nieuw te doen dat je nog nooit gedaan hebt, dit een mens gelukkig maakt. Wel das helemaal waar! Maar we zetten zelf niet makkelijk een stap uit onze comfort-zone, wat goed dat ik dieren heb die dit steeds weer in mijn plaats doen ;-)
Eens dat alles goed is afgelopen komen vaak de grote gedachten in mijn hoofd, dan begin ik te filosoferen, alsof mijn brein en lichaam dan in turbo-power geactiveerd worden. Deze keer over het mysterie van de gaten waardoor je jezelf wringt voor één keer en nooit meer, zoals je geboorte een enkele rit is en geen retour. Ik herinnerde me ook nog dat ik in een grot vroeger mezelf door gaten heb moeten wringen 'omdat het moest' om met de groep mee terug naar buiten te geraken. Teambuilding noemen ze dat, terwijl dat je het toch alleen moet zien te verwezenlijken. Als bevallende moeder heb je ook niet het gevoel dat die baby meehelpt, maar dat je het helemaal zelf aan het doen bent. Ik zal er maar van uitgaan dat de baby het zelf ook zo ervaart??? Van een letterlijk ander standpunt gesproken! En dat het altijd dezelfde zijn die weglopen en keer op keer er spijt van hebben, herinneren ze zich dan niet de angst en de spijt of is de drang naar genot soms te groot? Lust is dierlijk en natuurlijk, smaakt lekker op korte termijn, maar gevaarlijk en weinig verlichtend voor de geest op langere termijn.