Je bent op een niet-vertrouwde plek, midden in de week, het is nog ochtend en je bent nog niet gestart met werken. Omdat het nog niet moet, omdat je even je leven in vertraagde modus afspeelt. En je wilt eerst rustig kijken hoe of wat ga ik naartoe vandaag? Waar ben ik mee bezig? En je hebt stomweg zin in een klassieke croissant en een koffie. Geen ingepakt broodje langs de autostrade, maar een plekje met wat meer menselijkheid. En dan begint het: waar rijden we heen, waar gaan we parkeren?
Daar is iets wat open lijkt, ja en daar nog iets, hier zijn precies verschillende mogelijkheden. Zullen we ons hier parkeren? Ja, hier zal wel iets te vinden zijn om te eten en te drinken, niet 'dat' wat ik zocht, maar ja, dat weet je toch op voorhand dat die hoop een illusie is. Al die handelszaken lijken nu op mekaar, één pot nat en ze kopiëren constant. Hier zijn we dan in Turnhout en ik probeer mijn 'verwachtingspeil' heel zachtjes te temperen naar een realistisch verwachtingspatroon. Er was die zaak waar mensen duidelijk binnen iets zaten te eten en te drinken, rekening houdende met het vroege uur kan dat enkel iets 'ontbijt-achtig' geweest zijn. Maar raar genoeg worden mijn ogen aangetrokken tot een kitscherige paal met wegwijzers die out-of-space lijkt te komen, in ieder geval niet past in de straat. Zo typisch de stijl van die interieurzaken waar men cosy wil doen aan de hand van witgeschilderde meubeltjes. En waarom word ik dan toch eerder hierdoor aangetrokken, terwijl ik weet dat het 'onecht & gemaakt' is? Ik weet het niet... Ik loop er haast voorbij, maar links van mij staan nog meer van deze irriterende borden waar ik moet naar kijken. Het is een krantenwinkel, een perfecte combinatie dus, leuk, Frankrijk, ouderwets, maar ik geloof er niet in. Sigaren? Mag je hier roken? Ik haat rokers rondom mij, ik wil niet weten van die stank in mijn neus en op mijn kleren. Serieus hier binnen, dat kan toch niet? En waar zitten die mensen dan, waar zijn de tafeltjes? Helemaal achteraan zie ik mensen aan een soort van bankjes iets lezen. Je hebt geen idee wat er te krijgen is, want vooraan op straat krijg je geen kaart te zien. En je moet al doorheen de hele krantenwinkel om bij het food & drank gedeelte te komen. Wil je dan liever naar die andere zaak verderop? Mijn benen stappen al verder, maar mijn maag krimpt samen. Dit voelt niet goed aan, ik hou niet van zo'n onpersoonlijke 12 van dezelfde in een dozijn horecazaak.
Ach man toch... what the f... Ik ga gewoon dit ding binnen en ik neem het risico. Een beetje onwennig stap ik doorheen heel het krantenwinkel-gedeelte en ga op de menukaart af, want vertrouwen doe ik het hele zaakje nog niet. De koffieapparaten zien er wel al degelijk uit moet ik zeggen, toch iets dat duidelijk uitgekozen werd op basis van kwaliteit en variëteit, dus de koffie zit al goed. Wat valt er dan te eten? Bagels? Wat is dat in godsnaam? Iets Amerikaans volgens mij, maar is het zoet of zout ... aan het beleg te zien kan het toch niet zoet zijn. OK, het beleg ziet er mij wel aangenaam uit. Gezonde opties en geen sneetje jonge kaas, maar eerder een brie met walnoten ... mijn lijf begint zich te ontspannen. Goeie koffie en gezonde keuzes: dan is mijn geest al wat gerustgesteld: goe bezig Nans.
Ik heb er zin in en ga met veel zelfvertrouwen naar de toog waar een opvallend aardige man mijn gewenste ontbijtkeuze wil horen. Er staat al niet veel op de kaart en net datgene wat ik wil hebben is er nog niet. Is er nog niet? Tiens, is het dan toch niet zelf gemaakt? Dan kiezen we maar iets anders. De sterkte van de koffie? Wel aardig, maar hoe druk je zoiets uit? Weet ik veel? Niet slap, niet te straf. Hij doet een voorstel en koppelt er meteen aan vast dat ik een volgende keer dan wel beter zal kunnen aangeven of het straffer mag zijn of niet. Maar ik kom hier misschien niet meer, het is hier Turnhout? Ik woon hier ver vandaan, we worden geen close vrienden. Maar het casual gesprekje heeft me wel geraakt, het was een mens en er was sprake van een reële communicatie. Niet één van de voorgeprogrammeerde dialoog scenario's zoals je ze 's ochtends kan tegenkomen. Die mens voelde wel degelijk als 'echt' aan en nog meer als 'zichzelf' en hij straalde een soort nonchalant charisma uit met een onzichtbaar bordje onder: 'Ik ben wie ik ben en dat is goed zo.' Verre van arrogant met vooral heel veel persoonlijkheid en inhoud, mooi om naar te kijken. Plots komt hij me nog een suggestie doen van een andere bagel dat eventueel toch nog zou kunnen. Moeten ze dat dan niet brengen? De man moet lachen, want hij maakt ze zelf. Ik begrijp geen fluit meer van hoe die broodjes in mekaar zitten, maar eerlijk gezegd, maakt me dat plots ook allemaal niet meer zoveel uit. We zien wel...
De plek is rustgevend, hoe dan ook, ik voel me niet bekeken, eerder incognito en op mijn gemak tussen die tafels en dagbladen, boeken en gazetten die je kan nemen en lezen. Het is tof, huiselijk en je past in die setting beter dan in een eet- of drinksetting. Dit is logischer, zo zou ik thuis ook ontbijten. De muziek, de muziek is geweldig, even nonchalant en casual, je moet er niet naar luisteren maar hij is er wel als je luisteren wil. De keuze is warm en toch neutraal, ik weet niet hoe de stijl heet, ben daar niet zo goed in, maar ik hoor er het gewone leven in, alles is goed en alles komt goed. Het is geen country music, eerder iets wat in New York aansluiting vindt, maar het heeft dezelfde ingrediënten: je bent goed hoe je bent - geniet van het leven - leef als een goed mens. De muziek werkt zalvend en je voelt je plots op dat éne plekje in de wereld waar de mensen nog goed en aardig zijn.
De bagels zien er tof uit en tot mijn verbazing zijn ze zeer crispy als ik erin bijt. Lekker, echt lekker, ik geniet van iedere hap. Want dit is iets wat ik thuis niet maken kan, hier word ik blij van. Een culinair geluksmomentje met een stomme bagel. Wie had dat gedacht dat dat kon? Het smaakt verrassend lekker. En net als je dat niet verwacht, smaakt het dubbel zo lekker. Ik zie enkel nog gelukkige mensen rondom mij, waar de tijd ook voor stil blijft staan. Ik zie rimpels, ogen die zacht staan, mondhoeken die glimlachen. En weet je wat ik plots mis? Mijn opa met een pijp, die geur van die tabac. Hoe is dat nou verdomme mogelijk!? Ik die een hekel heb aan rokers rondom mij? Ik mis plots eerlijk waar de geur van een pijp of een sigaar. Ik zie achter mij een onnozel glazen kot vol met sigaren. Maar eerlijk gezegd, dat kan me ook niet meer schelen, ik voel ondertussen zoveel mooie dingen dat ik daar ook figuurlijk door kan kijken. Het kot is uiteindelijk wel degelijk neergezet, speciaal om vochtigheid te vermijden en je kan alles goed zien. Goh, ik zou haast zelf een sigaar willen roken, gewoon om die geruststellende geur te ruiken. Want dat is het: die specifieke geur van een pijp of sigaar associeer ik met wijze mannen, waarbij alles goed komt, liefde, genegenheid, echtheid, menselijkheid, familie, en alles wat ik nodig heb om eventjes naar toen terug te keren. Toen ik met twee vlechtjes in mijn haar en een jurkje met blote knieën over de stoep hinkelde. Met krijt tekende ik eerst de bekende vierkante vakken met cijfers in tot tien, af en toe schraapte ik een stuk vel van mijn vingers af op die ruwe tegels. En dan met de wijde lach: springen maar.
Als ik de rekening vraag en de bekende vraag gesteld krijg of het naar wens was, antwoord ik in alle eerlijkheid dat ze me 'gepakt' hebben en geef ik een uiterst beknopte versie van dit verhaal. Waardoor plots het andere personeel meeluistert en ontroerende kreetjes slaken, 'they care', ik zou dat niet schoner kunnen zeggen in het Nederlands. Ik ben blij dat ik weer het risico nam mijn dankbaarheid te uiten voor de keuzes die deze mensen namen. Blij dat ik het risico nam mijn buikgevoel te volgen en toch binnen te stappen in de eerste plaats. Blij dat ik iemand gelukkig kon maken die meer doet dan een commerce neerzetten. Een ondernemer die mensen laat delen in wat hem gelukkig maakt, dat is een grote rijkdom. Dat moet je ook af en toe eens zeggen zodat die uitzonderingen een bevestiging blijven voelen waarom ze net iets anders doen dan de anderen.
