Mijn lief, mijn lief?
Waar ben je?
Ik dacht dat we samen gingen gaan,
samen naar de maan.
1 knipoog van die flonkerende ster
liet jou zonder twijfel stille staan.
En toen was het gedaan
die reis naar de maan.
Waar het onmogelijke mogelijk wordt,
alles stopt en alles start.
Met een kind dat krijst van pijn
die alle verbeelding tart.
Sinds die oerknal ben je zelf een sterretje,
soms aan soms af,
als je “aan” staat wil ik terug samen vliegen,
je troostend in mijn armen wiegen.
Terug dromen van de maan … alles wagen,
dan plots knip je weer “af”.
Zo zwaar, te zwaar om dragen,
daal je naar ons graf.
Mijn linkerhand wil trekken,
mijn rechterhand wil slaan,
want nu wil ik naar de zon
en jij zou met mij meegaan.