Het was volle maan vorig weekend, bloedmaan dan nog wel, een dramatische scène voor boeiende discussies en invalshoeken in het leven. Niemand is volledig goed, noch volledig slecht… is dat zo? En wat dan?
Tijd voor een passend gedicht misschien?
Ik denk aan jou als je weg bent
soms de hele dag,
aan je lelijke woorden
en je onrechtvaardige daden,
aan hoe je nog maar net naast me lag.
Dan komt de pijn weer boven
waardoor mijn hart getroffen werd.
Dan huil ik bittere tranen
omdat de waarheid een leugen werd.
Ik denk aan jou als ik je haat,
klootzak antwoord of roep: verdwijn!
Ik denk aan jou in iedere sms of mail,
schrijvend in jouw geweten
en smeek wanhopig om een reden:
waarom doe je zo gemeen?
Ik denk aan jou als ik tederheid mis,
aan hoe ik ineenkrimp als jij het geeft.
Ik denk aan jou in mijn herinneringen
aan de buien waarin je onmenselijk werd.
Zo denk ik de hele dag aan jou,
vechtend met de realiteit,
omdat ik eigenlijk nog van je hou,
verlangend naar onwetendheid.