Zintuigen en hersenen...

Zonsopgang in de bergen, zo adembenemend mooi! Ik vraag me af of dat ook zo is voor de mensen die hier heel hun leven lang wonen? Die prachtige besneeuwde bergen met die rode ochtendzon erop, dat valt toch echt niet te vergelijken met wat ik thuis te zien krijg. Nee, eerlijk is eerlijk, dit ontroert mij zeer diep …  eventjes zat ik op mezelf te filosoferen of het te maken kan hebben met “nieuwe dingen” ? Dus, dat je wat je “gewoon” bent niet meer zo zou appreciëren als nieuwe prikkels in je hersenen. En toch, als ik dat geluk mocht hebben om de volgende helft van mijn leven hier te blijven wonen, kan ik me niet voorstellen dat ik de zonsopgangen in België ga verkiezen. Mmmm behalve die zonsondergangen aan zee misschien wel, dat is ook weer bijzonder…

Zou mijn relatie met België nieuwe prikkels en input nodig hebben ;-) ? Ben ik nu vreemd aan het gaan :-) ? Tja wat maakt inderdaad dat ik hier zo vaak oooh en aaaah uitroep en mijn visueel genot geen eindpunt lijkt te bereiken? Een groen pittoresk kerkje vanuit mijn hotelkamer of een besneeuwde rode bessenstruik waardoor ik me in een sprookje waan… mijn zintuig van het zicht werkt hier op volle toeren.

Zintuigen, naar het schijnt zou je die moeten kunnen beheersen om volmaakt gelukkig te kunnen worden. Je zintuigen controleren, dat is toch iets wat al die religieuze leraren prediken aan hun discipelen. Ik kan er mij wel iets van voorstellen nu, want ik moet toegeven dat mijn hersenen niets waardevols meer uitgespookt hebben sinds mijn zintuigen het op een loopje gezet hebben hier in winterwonderland. Dat gaat dus echt niet tezamen bij mij, het is genieten of het is aan zelfreflectie doen, maar de twee tegelijk combineer ik niet. Tot die vaststelling ben ik spontaan gekomen, toen ik voor de derde keer de skilift naar boven nam.

Die beelden kenden mijn hersenen al en plots tot mijn grote schrik was ik voor ik het wist: … aan het denken! Er kwamen beelden van vroeger terug in mijn hoofd en zoef mijn gedachten hadden het voortouw genomen. Dat was lang geleden, maar niet slecht natuurlijk, als je aan zelfrealisatie wilt doen, dan is het ook nodig om te kunnen terugkeren naar onverteerde beelden en spoken uit een verleden. Tot het geen spoken en monsters meer zijn en een betere bestemming krijgen in mijn celgeheugen.

Het deed me denken over dingen als een automatisme, want regelmaat en structuur worden toch vaak aanbevolen om rust te creëren in het functioneren. Gaat dat dan samen met zintuigen die niet meer geprikkeld worden ondertussen? Het is me al overkomen dat ik wakker schiet uit mijn gedachten en niet weet waar ik aan het rijden ben, noch waar naartoe.

Nu ben ik getriggerd door het spel tussen zintuigen en denken, het evenwicht tussen lichaam en geest. Wel goed om je bewust van te zijn hoe dit functioneert zodat je zelf nog het verschil begrijpt tussen mediteren en in slaap vallen. Mediteren is niet loslaten of ontspannen, mediteren vraagt wel om een focus of een devotie aan een hoger iets. Mediteren is ook niet genieten, dat doe je met je zintuigen. En dan werkt je geest weer niet meer…

Wat ik wel mooi vind is het evenwicht dat mijn ziel en lichaam zelf opzoeken met allebei hetzelfde doel: herstel brengen. Eerst de zintuigen die volop geprikkeld werden om de negatieve gedachten los te kunnen laten, dan kwam er plaats om te ontspannen en in slaap te vallen. Mijn hersenen werden overladen met positieve gedachten en liefde, gingen in rust. De zintuigen kregen iets minder prikkels en mijn hersenen kregen terug plaats om actief te worden. En kwamen eerst met oude onverwerkte issues naar boven… zo van “bam, niks vergeten?” Ik vind dat knap en dan begrijp ik wel dat zonder hooghartig te willen worden, dat dit een mens onderscheidt van een garnaal maar zelfs ook van een paard of van een chimpansee, die zelfrealisatie geschiedt toch nog op een ander niveau.

Breath trust let go and see what happens...

“Breath trust let go and see what happens” kreeg ik vorige week toegestuurd, … de dag voordat ik op reis vertrok. In mijn praktijk ontmoet ik zoveel mooie zielen die zelf prachtige teksten en verhalen kunnen schrijven. Bij de ene ontdek ik het pas na langere tijd en de andere laat zich vanaf dag 1 meteen lezen in alle glorie. Wat onmiddellijk het foute beeld doorbreekt over mensen die hulp vragen in de zorgsector, dat zijn nét personen die vaak wel goed en zelfbewust bezig zijn wat levensvragen betreft. Maar vastlopen of ziek worden door situaties, problemen, personen rondom hen en daardoor geen uitweg meer vinden naar gelukkig zijn. Het zijn net "die" personen die aanvoelen dat ze hier om een meer waardevolle reden leven, die zich niet meer goed voelen in hun vel en zichzelf dan de juiste vragen gaan stellen. Mensen die gaan kijken naar de oorzaak van situaties en die aan zelfontwikkeling willen doen door bij een therapeut, psycholoog, psychiater die informatie of spiegel te zoeken die zij net nodig hebben op dat moment om zelf verandering aan te brengen. Het zijn die personen die verlangen naar functioneren voor een hoger doel en zich plots de vraag stellen “wat is er mis met mij dat ik niet gelukkig ben?” Het gaat ook over mensen die slim genoeg zijn om te beseffen dat je niet op aarde gekomen bent om te feesten als de beesten en rijkdom te vergaren, maar om iets groter te dienen. Daarom dat ik niet houd van succesvolle mensen die boeken schrijven met als doel: kijk eens hoe het mij gelukt is en als je even succesvol of gelukkig wilt zijn “volg mijn methode”. Dat is bedrog, dat is makkelijk en mensen maken zichzelf graag wijs dat het de waarheid is in plaats van te kiezen voor zelfbewustwording en het eigen pad, wat een grotere inspanning vraagt. En daarnaast is er de groep die “binnen wordt gebracht” omdat ze zelf geen vragen meer kunnen of willen stellen of waarvoor anderen de vragen in hun plaats stellen.

En zo vertrok ik dus gisteren op pad voor een winterwandeling in het sprookjesbos vol donzige sneeuw, waarbij ik al na enkele meters hartkloppingen kreeg en door mijn neus diep naar zuurstof moest snuiven. Even een pauze nemen en ademen: “Breath”. Ik weet het ik ben klein, maar wat voelde ik me klein in dat immense landschap van gigantische bergketens rondom mij en reusachtige bomen. Naast mij beneden hoorde ik een rivier razen op het ritme van mijn hart dat blijft bonzen en maar geleidelijk aan vertraagt naar een gezondere tred. Het is duidelijk dat de voorbije weken van stress mijn lichaam beschadigd hebben en daarom ook dit reisje om te herstellen: fysiek en mentaal.  Mijn kuiten waren er wel niet happy mee in stijgende lijn naar boven de berg op geprikkeld te worden.

Af en toe vertraag of stop ik even en kijk achterom en plots denk ik aan de woorden die in de mail stonden, “Breath trust let go and see what happens”. En zonder na te denken zeg ik die woorden luidop en neem eens diep adem. Een aantal meter verder waar ik voetstappen van andere mensen achtervolg op de besneeuwde helling, want een wandelpad kan je dit niet noemen, zo smal en nietig, kom ik paardenmest tegen.  Paarden hier, hoe kan dat nu? Ik was op dat moment er rotsvast van overtuigd dat die woorden die ik net uitgesproken had hun werking gedaan hadden! See what happens … paarden … waar of hoe of wanneer dan ook … aanwezigheid van paarden bij mij … ik moest me geen zorgen maken  over mijn paarden … daar werd voor gezorgd. Met die positieve gedachte in mijn achterhoofd “trust” volg ik de pijl en steek bevend van schrik via een klein bruggetje een kolkende rivier met waterval-allures over, “let go”.

Evengoed had ik kunnen denken “and see what happens”: shit in mijn leven. Maar weet je, dat negatieve scenario doorkruiste geen moment mijn gedachten. Ik was bijvoorbeeld ook mijn portefeuille in het hotel vergeten om ergens iets te kunnen eten of drinken. Maar no worries ik was dankbaar dat ik op tijd die ingeving kreeg van “oei portefeuille in kluis laten liggen” zodat ik mijn wandeling niet naar dat bergstation voor niks deed en een andere wandelroute koos zonder drankgelegenheden. Ik had me nochtans verheugd op de typische rum of whisky of jenever onderweg en toch was het enige dat ik me bedacht: “Oh gelukkig heb ik mijn flesje water gevuld die in mijn rugzak steekt en een pistolet van het ontbijtbuffet meegenomen. En ik was ook happy met de goeie -70% korting deal die ik op de rugzak had weten te bemachtigen, geweldig draagcomfort.

Ik genoot van de verbluffende sneeuwschilderijen waarin ik mocht stappen en af en toe hield ik halt om achterom te kijken en dat voelde goed. Ze zeggen vaak “je moet niet achterom kijken”, maar tijdens mijn wandeling ben ik van mening daarover veranderd. Telkens als ik achterom keek en terugdacht aan mijn voorbije weken voelde dat goed aan, deed me deugd om naar mezelf terug te kijken en ik dacht aan mijn tattoo “Take pride in how far you have come”. Ik kwam voorbij het kappelletje waar ik gisteren gaan bidden was, echt op mijn knieën op zo van die middeleeuwse bankjes. En ik zag dat de deur deze keer dicht was: “Oh het is gesloten, wat een geluk dat ik gisteren binnengegaan ben toen het open was.” En weer voelde ik me gelukkig en gezegend met zoveel geluk en dat ik ook al dat geluk “zag” en “opmerkte”.

Het werd nog een avontuurlijke wandeltocht zo alleen in het woud en in de hoge hoge sneeuw met enkel een smal padje gevormd door voetstappen van voorgangers. Waar zijn ze heengegaan? Is het met hen goed afgelopen? Is het wel oké hier als vrouw alleen? Zouden er ook wolven zijn? En ik dacht ook terug aan dat gesprek in de sauna lange tijd geleden van enkele mensen die me zeiden: “je moet alleen reizen - dan geniet je zoveel intenser - je hebt alle tijd en energie voor alles wat die plek jou te bieden heeft - je hoeft je aan niemand aan te passen - enkel rekening te houden met je eigen noden.” Tot hiertoe had ik dat enkel nog maar ontdekt voor naar de sauna gaan, dat geeft mij zoveel meer ontspanning alleen dan met twee. Maar ze hebben gelijk, alleen reizen is een ervaring op maat.

Hoe langer mijn wandeling duurde, hoe meer mijn wereld zich verruimde hier in de bergen, Keerbergen werd kleiner en nietiger met de seconde. En die materialistische mensen die met het bewustzijn van een varken leven, moest ik nog met een medelijdende smile aan terugdenken en verloren ook aan belang. Voor het eerst geen hartkloppingen meer als ik aan hen terugdacht. “Breath trust let go and see what happens”, de sneeuw wast alles weg wat bezoedeld was geraakt diep in mij en reinigt mij stap per stap en adem per adem. Wat doet het deugd hier te zijn in het moment, vervuld van het enige dat werkelijk belangrijk is: liefde. Geen nood aan verweer of bescherming … de enige mensen die ik hier tegenkom schenken mij een vriendelijke glimlach en zeggen luidop goedendag.

Wauw wat heb ik een geluk dat de zon schijnt, denk ik als ik op de terugweg met mijn handschoen wat sneeuw ruim op een boomstam om te pauzeren. Daar zit ik dan te genieten met de zon op mijn snoet, “Wat heeft dat kind toch prachtige perzikroze wangetjes!” zou mijn oma zaliger gezegd hebben. Iemand anders zou misschien gezegd hebben dat ik een gezonde kleur op mijn wangen had of gewoon ne rooie kop?  Wat een geluk, wat een geluk, en op dat moment dringt het tot me door hoe ik al de hele wandeling me vervuld gevoeld heb van geluk. Wat een geluk, maar hoe komt het toch dat ik heel deze wandeling lang enkel mijn geluk zie en niet het ongeluk. Ik begrijp er zelf niks van … want die was er evengoed … ik kan enkel vaststellen dat… Totdat ik terugdenk aan die meditatie waarmee ik mijn dag begonnen was, voorafgegaan door Therapeutic Stretching. Die meditatie van een heel bijzondere mantra … zou het dan echt waar zijn wat ze hierover schrijven … dat het chanten ervan de weg naar geluk is?

Ik ga op reis en ik neem niet mee...

God schildert prachtige landschappen en als je er vanuit de hemel naar kijkt, dan voel je je net een engeltje dat vrolijk speelt en onbezorgd blij is. Hoe gaaf was het om door te wolken heen op en neer te gaan en te roetsen op de zijkant van het vliegtuig in machtige bochten? Allemaal dankzij dat het zicht om te landen voor de piloot niet veilig genoeg was … wat een geluk had ik.

Ja wat een geluk had ik! En laat me dat nu eens intens beseffen en van genieten. Want geluk en ongeluk, het overkomt je sowieso toch, dat heeft niets te maken met je persoonlijke ontwikkeling. Iedereen komt het tegen en de vraag is; hoe ga je ermee om? Ga je er wel mee om? Probeer je het angstvallig te verbergen voor anderen of steek je zelf je kop ervoor in het zand?

Op reis gaan en mijn ongeluk van de afgelopen weken letterlijk en mentaal op afstand gaan bekijken was een succesvol idee. Een methode die voor mij duidelijk werkt. 24 Jaar geleden reed ik nog naar hetzelfde land per auto en die keuze zou ik nu niet meer maken. Vorige keer reisde ik naar exact dezelfde plek per trein en deze keer per vliegtuig met een totaal ander doel voor ogen. Maar wat een verschil om met de trein door het landschap te razen op plekken waar niemand met de auto kan rijden noch stappen. En hoe anders wordt het als je datzelfde landschap vanuit de lucht ziet en beleeft. Zelfde landschap, andere kijk, andere inzichten, andere gedachten, ander gevoel, andere persoonlijke ontwikkeling. Plots vraag ik me af hoe het te voet zou zijn…

Daarboven in de hemel tussen de magnifieke besneeuwde bergtoppen voelde ik me opstijgen weg uit alle negatieve invloeden, just me and my koptelefoon and the music, in het moment zelf betoverd door schoonheid en liefde. Yep, wat was Gods liefde sterk te voelen op dat moment, hoe vredig en gelukzalig is het om pure liefde door je heen te voelen stromen… Waar was ik toch mee bezig geweest de laatste tijd, mijn positieve energie zo omlaag te laten halen!? Helemaal laten bezoedelen door onrecht en kwaad van mensen die duidelijk niet bijzonder ver staan in hun persoonlijke ontwikkeling. Het was het beste idee “ever” om per vliegtuig aan mijn reis te starten, in de pure reinigende sneeuw. Zodat ik terug mezelf kan vinden en mijn pad naar zelfverwezenlijking tenminste terug kan zien. Na de landing voelde ik plots de drang om iedereen te knuffelen, liefde in het rond te strooien. Ik kon terug voelen, zien wie ik ben en wat ik hier kom doen in dit tijdelijke lichaam.

Mijn spontane manier om met mijn emoties om te gaan als ik ongeluk, oneerlijkheid, problemen en zogenaamde monsters tegenkom op mijn pad om mijn hoger doel te kunnen bereiken, is “schrijven”. Thanks God dat ik eerlijk bleef tegenover mezelf, zo konden de eerste emoties al snel geuit worden zodat ik er zelf naar kon kijken. Wat is er met mij aan de hand? Waarom overkomt me dit? De strijd om een materialistische plek leek in eerste instantie noodzakelijk om mijn doel in het leven te kunnen waarmaken, mensen helpen met een gave die ik gekregen heb om een hoger doel te dienen. Ik dacht alles verloren te hebben doordat iemand mijn weide waar mijn paarden op staan wou afnemen. Het is maar een fucking weide, iets materialistisch, niet van waarde, ik ben de weide niet en de weide doet niet wat ik doe. Die weide was maar een ondergeschikt detail in iets veel groter waar ik dagelijks mijn toewijding aan verleen. En met grote opluchting kan ik afstand doen of onthechten van iets wat in de eerste plaats nooit van mij was en zelfs niet van een mens, van niemand behalve van God. De paarden horen bij mij en bij iets goed wat ik doe, daar zal wel goed voor gezorgd worden. Ik wil er liever op vertrouwen dat goedheid zal geschieden en er nieuwe dingen op mijn pad zullen komen om dit te verwezenlijken.

Een kus alsof ik 16 was...

Ik voel me zo veerkrachtig als een riethalm,

gekust door de eerste zomerzon na een desastreuze stormwind.

Een kus als was ik weer een kind,

een meisje van 16 lentes in plaats van 46.

Ik wist niet dat dat kon dat een mens weer opnieuw zo kussen kon,

als je 30 jaren en vier kinderen samen lang

zoveel menselijke grillen des levens en onrecht tegenkwam.

We splitsen de Rode Zee doormidden

zo sterk door onze immer aanwezige onvoorwaardelijke liefde

en voelen het wonder van wedergeboorte.

Om vandaag terug verliefd te worden zoals dag één,

terug te blozen en te bloeien als een maagdelijk tienermeisje,

onder de composthoop door van alle vuiligheid die mensen over je heen gooien.

Dit is misschien het meest magische moment dat ik al ooit in mijn leven mocht ervaren,...

na 30 jaar voel ik mijn hart weer bonzen in mijn keel,

maakt mijn ademhaling een sprongetje als hij naar me kijkt,

en glimlach ik verlegen als hij naar me knipoogt.

Dankuwel hierboven dat u me hielp in te zien, 

op een moment dat ik wanhoopte dat ik alles verloren was,

wat het meest essentiële en belangrijkste voor me is,

en dat u me gaf wat ik nodig had,

want een leven met liefde, is een leven dat geleefd wordt.

Genieten van de kleine dingen...

Genieten van de kleine dingen,... iemand vertelde me gisteren nog tijdens een sessie hoe graag ze dat zou kunnen. Mmm misschien doe ik dat wat extreem? Soms lijkt het alsof iedere dag mijn laatste is… Kijk maar, foto’s genomen omdat ik een ietsie pietsie té enthousiast was na het opbouwen van een stevige verplaatsbare outdoor trapconstructie :-)

Sinds een week rijd ik zonder zadel en enkel nog met een Barefood Ride On Pad. Dat houdt dus in dat ik geen stijgbeugels meer heb… dat houdt dus in dat ik kleine vrouwtje van rond de 1m58 op een paard moet geraken met een rug die hoger staat dan mijn hoofd. Oplossing, ik bouw iets om op te staan en netjes te kunnen opstappen.

Ideeën, fantasie en creativiteit: check - immer in overvloed aanwezig, vooral teveel fantasie! Ervaring met boren en soortgelijk gereedschap: nul! Compensatiegedrag: zo creatief proberen te zijn dat ik die dingen niet nodig heb om voor mekaar te krijgen wat ik wil bereiken.

Bij tuincenter Thielemans in Baal drie grote sterke bloembakken gevonden, die ook nog verplaatsbaar zijn als ik ze op mekaar plaats. Voilà opgelost, dacht ik. Tot de man er me op wijst dat die wel kunnen schuiven en dat we ze moeten vastmaken. Hij neemt me mee naar zijn bureau en toont op internet wat moeren zijn, bouten, rondellen en hoekjes. Mijn gezicht metamorfoseert tot een oorwurm. Dat zullen we aan iemand moeten vragen… Aanwezige tienerdochter: "We gaan dat toch gewoon zelf doen zeker!" 

Oké, als een tiener sluip ik vol snode plannen mee in de garage waar alle gereedschap en materialen staan. Al komt de vrouw in beiden van ons al snel naar boven op het moment dat we ons beginnen te ergeren aan de rommelhoop, waarin noch orde noch structuur heerst. Bijgevolg wordt iets terugvinden haast een mission impossible en verliezen we vreselijk veel tijd met ieder bakje en zakje uit te mesten. En toch slagen we erin enkele volledige mannen samen te stellen: moer - rondel - rondel - bout. Op naar ne zelfstandige waar ge nog kunt per 1 dingetjes bijkopen en ze alles persoonlijk voor je nemen wat je nodig hebt. Geen zorgen over maten, ik voel me goed gesoigneerd en alles komt goed.

Tot we op de plaats du délict aankomen, de weide, en beseffen dat die bloembakken een dubbele binnenwand hebben rondom de rand. Miljard miljard!!! Die binnenste rand moest weg op vier plaatsen, met veel passie en drift en doorzettingsvermogen moest en zou ik een gat maken met mijn boormachine in die binnenrand. Dit was survival en terug naar huis rijden en een mes gaan zoeken of zaag was geen optie, als het al geholpen zou hebben…

“Allé mama, zet eens wat meer kracht!”, moedigt mijn dochter aan. “Maar kind toch, wat wilt ge dat ik doe, die batterij is plat.” Wat in de film gebeurt, gebeurt bij ons echt. Dochter springt zonder wat dan ook op de witte kleine pony en rijdt in galop door de velden naar huis voor een nieuwe batterij… what else.

Het wordt een hels werk om die binnenste rand te verwijderen, maar we zullen doorgaan. En als in de eindsprint we ontdekken dat we nog iets anders nodig hadden dan een schroevendraaier om die bouten helemaal vast aan te draaien, piept er een kleine teleurstelling om de hoek. Maar ook al misten we die laatste perfectie … het schitterende resultaat begon al snel naar mijn kop te stijgen. Waarom? Door hard te werken, door grenzen te verleggen, nieuwe dingen te leren, moeilijkheden te trotseren, door te zetten en niet op te geven en te blijven gaan voor wat ik zo graag wou bereiken. En dat samen met iemand te kunnen doen die je door dik en dun steunt en in je gelooft. Yeah dat deed deugd, de overwinning kreeg een cowgirl western gehalte.

Tja, nu kan je denken, overdrijf eens niet zo, was het dat maar. Maar al is het iets kleins, toch weer een stap dichter naar zonder spanningen en op een natuurlijke manier op mijn paard haar rug mogen meerijden. En ieder klein stapje in de goeie richting van iets groots is toch van belang, niet?

Mag ik ook fouten maken?

Omdat ik therapeute ben, verwachten mensen dat ik van mijn leven een succesverhaal gemaakt heb en continue in balans ben. Als je andere mensen wilt helpen bij psychologische problemen, dan mag je er zelf geen hebben, dit dient als bewijs dat je weet waarover je praat. In tijden van wanhoop zoekt men een voorbeeldfiguur die omhuld wordt door een aura van “ik weet hoe het moet”.

Maar moet dat dan persé iemand zijn die zelf niet in problemen geraakt? En wat is nu eigenlijk het belangrijkste? Dat je zelf evolueert en gestimuleerd wordt op je eigen manier met moeilijkheden om te gaan? Of dat je iemand gaat kopiëren en kansen laat liggen om je eigen ideeën en mogelijkheden te ontdekken? Zo kreeg ik gisteren een super leuke sms van een mama wiens zoontje hier komt met slaapproblemen. Na de laatste sessie heeft hij eerst allerlei tips en ideeën uitgeprobeerd, die we samen gezocht en gevonden hadden. Maar op een dag stelde hij aan zijn mama een eigen beloningssysteem voor en heeft het probleem opgelost zonder de hulpmiddeltjes. Dat dit jonge kind zijn eigen probleem in handen nam en oploste, dat vind ik fantastisch! Een mooie start in het leven om zelfvertrouwen en weerbaarheid te ontwikkelen…

Ik heb ze al gezien die perfecte mensen, die vragen of jij ook niet“net als hen” succes of geluk wilt ervaren in je leven. Vooral die tandpasta-reclame-glimlach irriteert me dan verschrikkelijk en de “voor” en “na” periode ergert me nog meer. Eerst liep in hun leven alles fout en dan vanaf het wonderbaarlijke stappen-plan (dat je na betaling kan ontvangen), verloopt alles met succes.

Hoe zou ik nu kunnen bewondering hebben en opkijken naar een voorbeeld die niet (meer) weet wat het is om pijn te lijden, verdrietig te zijn, onrecht te ervaren, angst te voelen, boos te zijn,… en altijd gelukkig is. Wat is daar de kunst nog aan? Wat kan ik dan leren van die persoon? Hoe moet ik me voelen bij iemand die geen fouten meer maakt in het leven? Ik hoorde net dat die je wijzer, sterker en slimmer maakten…

Voor mij persoonlijk vind ik in het verleden en in het heden meer aansluiting bij sterke figuren in een rotsituatie: Jeanne d’ Arc, Martin Luther King, Jezus, Marieke Vervoort, … geen van hen spreekt over die “voor” of “na” - periode, elke dag is weer een nieuwe dag waar ze met volle goesting en moed aan beginnen. Maar daarom nog niet eentje van rozengeur en maneschijn, integendeel, onrecht overkomt ook mensen die goed bezig zijn. En dat zijn allemaal positief ingesteld verlichte geesten en gelukkige mensen. Mij interesseert dan vooral hoe dit voor hen voelt, hoe ze denken en hoe zij hiermee omgaan, dag na dag opnieuw, zodat ik van hen kan leren. Opdat ik iedere dag weer open kan laten voor pech en geluk en geen situaties ga voorkomen of vermijden uit angst mij ellendig te voelen. Vreselijke dagen die een deur kunnen openen naar ultieme geluksmomenten.

Ik begin me zelfs af te vragen of je intens geluk pas ervaart in contrast met het intense ongeluk dat je net ervoor of erna voelt. Hoe weet je hoe bevrijdend het voelt in veiligheid te zijn, als je je niet bang gevoeld hebt? Hoe weet je wat het is om pijnloos door het leven te gaan, als je niet net enkele dagen van onafgebroken pijn moest doorstaan? Hoe weet je wat het is om “lieve schat” genoemd te worden, als je nog nooit kutwijf genoemd werd? Hoeveel je van iemand houdt, besef je je maar pas in relatie tot de pijngrens die je overschrijdt, als je geliefde onverwachts een mes in jouw hart steekt. Hoe kan je eerlijkheid appreciëren als je dat moment niet kan herinneren, dat je maag zich omkantelde bij het beseffen dat je beste vriend tegen je loog?

Alle schoonheid en rijkdom stijgen enkel meer in waarde in contrast met hun tegengestelde. En alle fouten, problemen en onrecht die op je pad komen, dwingen je te zoeken naar alternatieve wegen om weer gelukkig te zijn. Je ontdekt nieuwe dingen in jezelf en je wordt gedwongen om tekortkomingen aan te pakken. En telkens als dat weer lukt voor een korte of langere periode heet dat gelukkig zijn. En hoe vaker we terugkeren naar dat moment van geluk, hoe meer we ervan genieten en de waarde ervan kunnen appreciëren. En belangrijkste om te weten is dat er je heel wat kan overkomen, maar hoe je ermee omgaat, dat kies je zelf.

Laat me de moraal van het verhaal beëindigen met een klein mooi waar gebeurd verhaaltje. En het illustreert perfect wat ik wil delen over fouten maken. Ik ben verre van perfect, ik maak fouten, ik heb problemen, ik heb pijn, ik heb verdriet, ik huil, ik weet niet altijd hoe het moet, ik doe niet altijd wat dat moet. Toch ben ik gelukkig en moet ik vaststellen dat mijn psychologische hulp mensen effectief helpt beter te worden, sterker en wijzer.

Nog niet zo lang geleden keer ik na een grote wandeling terug van een gesprek met een tienermeisje en de mama geeft een briefje van 50, zoals verwacht. (Mijn therapiesessies kosten €45, dus liep ik bij mooi weer met briefjes van €5 in mijn jeanszakken rond om wisselgeld terug te kunnen geven.) Terwijl we samen praten heb ik ondertussen mijn vier jeanszakken (twee vooraan - twee achteraan) al verschillende keren opnieuw grondig doorzocht, maar niets te vinden. Mijn GSM, mijn zakdoek die voel ik wel, maar geen briefje van 5 meer. Verdorie, lastige situatie en helemaal niet leuk zeg. Ik ben zonet met het meisje km’s gaan stappen doorheen veld en bos, vind dat nog maar eens terug…  Het is uit mijn zak gevallen toen ik mijn GSM of zakdoek nam. Ik probeer positief te blijven en denk aan wat iemand me ooit meegaf uit zijn geloof: “Als iemand iets van je gestolen heeft, denk dan dat die persoon het meer nodig had dan jij.” Het gaat nu niet om diefstal, maar ik transformeer die wijsheid naar: “Allé, dan heb ik vandaag iemand gelukkig gemaakt die het meer nodig had dan ik!”.

Nu blijf ik me toch ergeren aan de situatie, maar de volgende afspraak wacht en ik kan niet meteen gaan zoeken. De kids komen bijna thuis van school en iedereen verwacht te kunnen eten. Na het eten zegt mijn dochter: “Ik zou toch nog maar gaan kijken, straks is het donker.” Zo gezegd, zo gedaan, ik neem de herdershond mee op wandeling, omdat ik stiekem hoop dat ze in staat is de geur van “mijn” briefje terug te vinden. Ik ga ervan uit van niet, maar geef toe, het zou toch geweldig zijn van wel. Na km’s wandelen straal ik bewust nog steeds uit dat ik erin geloof, maar denk al een hele tijd zwartgallig “het zal toch niet lukken”. Nog maar een 400m te gaan tot thuis en we komen aan een kruising van twee wegen. Mijn hond vertraagt en ik lach mezelf hardop uit, omdat ik daarin zo graag een teken wil zien. Dus ik vertraag mee en wat zie ik midden op de weg liggen? Mijn ogen worden driedubbel zo groot, mijn €5. “Yeeh, ik had het toch zelf het meeste nodig!”

Een paar dagen later, wil ik een ander briefje van €5, na een gepaste betaling, uit mijn jeanszak halen en terug in mijn portemonnee steken. Niet te vinden, zelfde scenario, verschillende keren in al mijn zakken gevoeld, hoe is dat nu mogelijk op zo’n korte tijd? Hoe kon ik nu uit mijn vorige incident niets geleerd hebben en zo dom zijn weer dezelfde fout te maken. Ik keer met de volgende cliënt terug naar de plek waar ik denk dat het gebeurd kan zijn, in de paardenweide. En om mijn teleurstelling al op te vangen dek ik me in met de gedachte: “dat zal nooit lukken om 2x op rij een briefje van 5 euro te verliezen en weer terug te vinden”, maar hoop op een wonder en ga ervan uit dat het voor mij wel mogelijk is. Ik kijk goed rond, maar niets te vinden, mmm dat voelt niet goed aan. En ik denk bijgelovig: “Waar ben ik ook mee bezig die briefjes in mijn broekzak te blijven steken, ik lijk er wel om te vragen mijn geld te verliezen, wat voor signaal stuur ik nu naar boven? Alsof geld niet belangrijk is? Natuurlijk is geld wel belangrijk voor mij, denk dan maar iets anders, ik wil mijn 5 euro terug!” Daarop stuur ik een sms’je naar de kinderen met de boodschap: “Kijk goed rond op de grond naar mijn briefje van 5 euro, want ik ben er weer eentje verloren en ik wil ze graag terugvinden.” Enkele uren later komt mijn dochter terug van de paardenweide en zegt met pretlichtjes in haar ogen: “Kijk eens wat ik gevonden heb…” En zo gingen we samen aan tafel zitten buiten eten en ik voelde me nog nooit zo blij met een briefje van €5! Ze hadden daarboven begrepen dat ik ieder briefje van 5 echt wel nodig had. Niet dat €5 zo’n gigantisch bedrag was, maar het had zoveel emoties en gedachten bij mij teweeg gebracht, dat "die magie van het telkens terugvinden" onwaarschijnlijk deugd deed.  “Hoe zouden jullie dit nu interpreteren?”, vroeg ik mijn dochters. “Op korte tijd twee keer een briefje van 5 verliezen tijdens wandelingen doorheen het bos en langs veldpaden en dan nog terugvinden ook?” Er viel een korte stilte en dan zei één van beiden met een vragend stemmetje: “Het geluk dat je rondstrooit keert via andere wegen naar jou terug?” Als je van zo’n spreuk aan tafel niet instant gelukkig wordt… dan weet ik het ook niet meer. PS: Sinds die dag loop ik met een extra tasje rond mijn heupen: voelen - denken - handelen. En nog regelmatig denk ik aan die mooie spreuk terug.

Waarom ik zoveel zelfvertrouwen heb?

Dat is gemakkelijk! Zelfvertrouwen…, weten wie je bent en waar je voor staat, dat kan je enkel ontwikkelen door er ook waarachtig naar te handelen. Dan kan je jezelf goedkeuren en in jezelf geloven. Jezelf zijn en dan een sterkte voelen door de kracht van jezelf te manifesteren. Zeg dat ik het gezegd heb!

Deze ochtend vroeg opgestaan, koffie met het handje opgegoten in een porceleinen filter op een thermos. Uiteraard heb ik de koffiebonen eerst nog zelf gemalen en waren ze van bio kwaliteit. Wat had je nu van mij gedacht? Ik zweer het je, mijn schitterend rode Dolce Gusto apparaat staat daar al een tijdje werkloos te wezen, omdat ze mij niet dezelfde “experience” kan geven. Ga er maar van uit dat zo goed als alles wat ik opgedronken en -gevreten heb van biologische kwaliteit is vandaag.

Dankzij mijn superkapper Davy hoef ik zelfs mijn haar niet meer te kammen noch te borstelen. Lekker stevige boterhammen met plattekaas (zelfgemaakt van mijn geitenmelk), gesneden ajuin, peper, zout, voeden mijn boerinnen-mentaliteit. Naar buiten de beesten verzorgen, of ik nu moe ben, of ik het nu koud heb, of het nu regent, gaan moet ik. En ik wil nooit naar buiten gaan zo vroeg, want ik haat dat, ik heb tijd nodig om mijn batterijen op te laden in de ochtend. Maar eens ik enkele stappen buiten gezet heb, dan lijkt mijn stekker wel in het stopcontact gestoken en word ik instant gelukkig. Ik haal de korrels voor de geiten en verdeel de emmers, ik stop de speen van Britney in Tommeke’s verslindende bek, die kleine haaientandjes snijden verdorie in mijn vinger. Ik melk tegelijkertijd de andere speen in mijn melkemmertje leeg. De geitenstalletjes even controleren en uitmesten. Dan naar het nieuwe hooi met de kruiwagen, een beetje verdelen onder de geiten en met de rest rijd ik naar de paarden. Het is een grote fysieke uitdaging om door die diepe modder en paardenmest heen te rijden zonder te vallen of voor eeuwig te blijven vastplakken met mijn botten.

Iedere dag is het hier Pasen in de tuin en mag ik eieren zoeken. Want vermits onze jonge Buhund en St-Bernard zo’n uitmuntende eierdieven zijn geworden, gaan die kippen telkens weer de uitdaging aan om de eieren ergens anders te leggen. Maar het jonge hondenteam is sterk, zeer bedreven, overal geraken ze aan waar een kip ook geraken kan. Het is een kwestie van de eerste te zijn…

Ondertussen zijn mijn GSM en laptop ook al bedrijvig aan het werk geweest en wacht er op mij een gigantische moderne communicatie stapel: messenger, sms, mail, Facebook, … En deze ochtend krijg ik fantastisch goed nieuws, maak ik nieuwe vrienden, voer belangrijke gesprekken …

Op naar de markt vlakbij mijn ouders, 40 minuten rijden om de beste escargots te eten in de buurt en een deel mee naar huis te nemen. Bij mijn ouders een belangrijk gesprek gaan voeren over financiële kwesties en weer 40 minuten rijden naar huis.

Twee uur paardrijden met mijn jongste dochter, quality time met teambuilding, veel lachen als anti-stress methode. Tegen dat de paarden weer afgezadeld zijn en krachtvoer gehad hebben, moet ik dringend Britney melken en Tommeke weer een speen in z’n bek steken.  Dus, hop met dat emmertje korrels naar de geiten. Omdat het stormweer een gigantisch gezonde boom omgewaaid heeft, huppel ik met emmers inclusief over een soort van atletiekparcours heen met boomstammen die in de paardenweide liggen. De melk moet nog gezeefd worden, dus snel weer naar binnen.

De jongste moet ook nog naar de orthodont voor een controle, dat moet nog net lukken voor ik naar mijn sportles vertrek! Piercings al uitdoen, sportzak controleren, jeansbroek die naar geitenmest ruikt, die zwier ik op de grond en schiet met andere kleren richting de autosleutels.

Wat gaan we eten vanavond? Geen idee… geen tijd meer. Boterhammen vanaf nu! Wanneer zou ik in godsnaam nog moeten eten maken hebben?! Elke dag kook ik alles vers en gezond, plus economisch en milieuvriendelijk. Terwijl ik zelf als kind alle woensdagen en zaterdagen moest boterhammen eten. Fuck it! Dat iedereen maar boterhammen eet vandaag. Weer 40 minuten rijden naar de allerbeste trainer en waar tenminste ook nog leeftijdsgenoten meedoen. Kom ik daar toe en zegt die tegen mij: “Dat is al lang geleden.” Dus ik leg uit: “Ja, ik heb mijn duim vorige week tussen de achterdeur van de auto dichtgesmeten.” Weet ge wat die mij antwoordt? “Wat komt ge hier dan doen met een duim dat ge niks mee kunt aanvangen?” !!! “Ah G..verdomme, merci zenne” denk ik in mijn eigen, maar start gedisciplineerd mee in de les. Ikke weer 40 minuten rijden naar huis.

Onderweg spring ik nog een supermarktje binnen die tot 22:00 open is, want het brood is op. En thuisgekomen heb ik een reuzenhonger, wat ik tussen haakjes eigenlijk wel heel de dag door heb… Voor het slapengaan moet er nog 1 ding gebeuren => de daslook is weer beginnen groeien, dat is heel bijzonder, want die blijft maar enkele weken in het jaar staan. Dus, moet ik die gaan plukken voor mijn verse kruidenkaas! Dus ga ik in het donker weer naar buiten mijn kruidentuintje in. De gestremde melk die ik in de plattekaaszak had laten uithangen vier uur tevoren, die duw ik uit de zak en mix en kruid hem naar behoren.

Ja zo op het einde van het verhaal begin ik weer te dichten en te rijmen. Want geef nu toe, je kan toch niet anders dan euforisch te worden na zo’n dag. Je moet er wat voor presteren, om superwoman te zijn. Hoe gestoord ben ik eigenlijk? Maar ik zou het niet anders willen, ik kan het niet laten en als dit het niet is, dan is het weer iets anders. Instinctief vind ik dingen op mijn pad die het bloed sneller door mijn aderen door stromen en… dan weet ik dat ik leef. Het is nu 22:00 en fier draai ik het dekseltje van mijn kruidenkaas met daslook dicht. Ik twijfel geen seconde, ik ben vandaag een topwijf geweest. Oogjes dicht, snaveltjes toe, mama is nu moe.

Toen mijn ziel door de uil meeging...

Het is een uur of tien in de ochtend en ik hoor plots getik op het raam.

Het is geen schrijffout, maar “feromenaal” verheugd kijk ik over mijn schouder, …

in de verwachting het roodborstje te zien,

dat gisteren mijn hart verschillende tellen liet overslaan.

Wat raar, ik zie helemaal niemand of niets, enkel de groene setting achter het glas.

Wat raar… zou het dan toch een boodschap van mijn uiltje zijn, het was zij die mijn hartpijn genas…

om te zeggen “ik ben je niet vergeten, dat wou ik je laten weten”.

Weg van het keukenraam naar de lange houten eettafel toe, zet ik me aan m’n laptop en begin te werken.

Schrik me rot als ik links van mij weer hevig getik hoor, aan nog een tweede raam.

Dit kan toch niet waar zijn, nu word ik echt wel gek, ik draai mijn hoofd naar links en zie een prachtig vogeltje. Was ik maar beter in namen, dan wist ik tenminste wie! Het had een lang elegant staartje, verder geraak ik nie.

Mijn uiltje lief, waarmee ik door het bos schreed, stappen kan je dat niet meer noemen…

Zonder dat ik het wist, was ik plots met iets onaangeroerd verbonden,

Met hart en ziel geheeld, altijd zal ik je hiervoor roemen.

Zucht… wat wil dit nou toch zeggen? Waar leidt dit naartoe?

Ik probeerde jou even te vergeten en nu voel ik me weer zo moe.

Nu wil ik terug dicht bij je zijn, verbonden in de ziel, die vederlichte aanraking, dat level hoger misschien?

Wat zou ik willen vloeken, boos zijn omdat het niet kan,…

Niet alles wat ik wil, is daarom wat ook kan.

Hoe ga ik nu reageren? Hoe ga ik hier nu mee om?

Zoveel vragen neergeschreven, maar geen enkele keer “waarom?”

Zo’n dingen bestaan toch niet echt,

een verzinsel van mijn geest,

dat zou wel maatschappelijk makkelijker zijn,

dan te zeggen “jij bent het geweest”.

Toen ik plots de vogels weer kon horen...

En opeens viel de regen stil tot aan de horizon,

zodat ik het fluiten van de vogels voor het eerst weer horen kon.

Niet altijd zingen vogels zo klaar en helder hun lied,

een hele winter lang hoorde ik dit niet.

Een magische kracht trekt mij naar het raam,

vanwaar komt plots al dat opgewekt gefluit vandaan?

Ik was het weer vergeten,

wat jullie immer beter weten.

Dat ik steeds weer opnieuw begon,

met het opstaan van de zon.

Alsof jullie niet meer bestonden,

de dag dat jullie gezang verstomde.

Hoe diep die trilling mij kan raken,

als een hevig verschrikt ontwaken.

Uit een nare droom,

over een met klimop verstikte boom.

Een verre herinnering dat na iedere einde,

de starttoon schalt voor een nieuw begin.

Liever single of een koppel zijn?

Single zijn, een bewuste keuze. Happy people die zonder aarzelen een resem voordelen kunnen opsommen waarom deze status hen gelukkig maakt. Versus de mannen en vrouwen die een partner in hun leven nodig hebben om gelukkig te kunnen zijn. Tja, wat moet ik hier nu over besluiten, ik ben er nog lang niet uit. Voorlopig wint het soort van single idee binnen een koppel status om van alle voordelen een graantje mee te pikken. Het probleem is, partners, dat zijn zo van die items die je niet echt kan (uit)kiezen. Het lijkt een chance kwestie...

Dat verlangen naar iemand om tegen aan te leunen, in de zetel, met een glas wijn, achter de TV. Dat argument hoor ik het meeste terugkomen, zijn het dan de typische TV-mensen die iemand missen in hun leven (om tegen aan te leunen)? Een levend kussen met emoties dat jou begrijpt, dat valt in de toekomst misschien nog te programmeren. Maar nee dat willen we niet, neen het moet menselijk blijven. Alleen... is onze verwachting naar de andere toe wel menselijk?

Nu ik er zo over nadenk, die charismatische Qi-singles, dat zijn wel altijd actieve beestjes. Die willen natuurlijk niet in de zetel als kussen dienen en die willen om dezelfde reden ook niet teveel uren voor en na het slapen in bed verliezen. Als ik naar hun enthousiaste succesverhalen luister, dan beschrijven ze me dat je zonder partner iedere seconde bewust (be)leeft zoals je het zelf wil. En dat gaat meestal over wat ze aan het doen zijn of naartoe gaan, niet over hun tijd in de zetel, noch al slapende in bed.

Geen compromissen op reis, de bestemming, het budget, het vervoer, de mensen, de activiteiten, het eten, uur van opstaan/vertrek, het uur van weggaan/slapen... Je kan je aandacht focussen op het hier en nu en volledig één worden met wat je doet en al je zintuigen. Je hoeft niet voor de andere zijn/haar welzijn in te staan, enkel voor jezelf zorgen. Waar ze ook gaan, ze maken gewenste nieuwe contacten en socialiseren naar keuze wel of niet met met iedereen. Het zijn bezige bijtjes die elke dag doen in plaats van uitstellen. En ze maken keuzes die overeen stemmen met wat zij belangrijk vinden in het leven.

Ik vergeet het nooit meer ... ik ging alleen naar een publieke sauna en ik sta samen met anderen te wachten voor de deur van een sauna op de opgietmeester. Meestal is dit een oord voor "koppels only" en riskeer je een negatieve maatschappelijke beoordeling als je daar alleen vertoeft. Dan ben je waarschijnlijk op zoek naar... , toevallig werd ik die dag getuige van een geestdriftig gesprek die mijn zienswijze voorgoed zou veranderen. Een enthousiaste single die over zijn reizen aan het vertellen was en na een spontane deelname aan het gesprek, bleek plots dat ik in een pop-up "single saunagangers-groepje" vertoefde. Nooit zou ik me nog de vrouw voelen die "durfde", plots voelde ik me normaal en fier en totaal in balans met geest en lichaam om alleen naar de sauna te gaan.

Het werd nog straffer, ik kreeg even later die dag zelfs medelijden met al die koppels rondom mij. Die lichaamstaal, die blik in sommigen hun ogen..., soms moest ik mijn lach bedwingen hoe de één achter de andere aanliep, alsof ze vastgeketend zaten aan degene voor hen en meegesleurd werd. Zielig! De onwennige stilte aan de eettafels viel plots op, waarbij ze de andere koppels rondom hen observeerden. Soms vond ik het uitzicht op eentje alleen van de twee pas echt zielig, wachtende op..., die ontevreden uitstraling of zuchtend als de andere wegbleef. De romantiek van samen naar de sauna gaan en de illusie van samen genieten werd voor het eerst doorbroken. Ik kreeg die dag oog voor de minderheid die bewust alleen naar de sauna ging en er trots op was. Geen zielige mensen, maar gelukkige mensen die bewust die keuze maken, wetende dat ze zo meer deugd van het moment zullen hebben. En daarna kreeg ik tal van mails over naar de sauna gaan als kankerpreventie en als wekelijks gezondheidsritueel, niets met romantiek te maken.

Maar mis je dan die lieve woordjes of tedere aanrakingen niet als bewuste single? Ik kan ontzettend genieten van de oprechte warme knuffel en de liefdevolle woorden van mijn moeder, mijn lieve lieve mama. Maar dat is toch niet hetzelfde als die liefdevolle ogen van een partner die je verleiden en lippen die fluisteren: "Liefste, ik hou zoveel van jou?". Een paar armen die je stevig... Om to the point te komen, de passie, de strelingen, de koosnaampjes die je mama jou niet geven kan... kan je die jezelf geven? Of moeten we echt weer zover gaan te zeggen dat, alles wat je van een ander verlangt duidt op een tekort in jezelf? En dat je niet in balans bent... Ik weet het niet meer, die liefde van een mama, ja die kan zeker even waardevol zijn, en hoelang iemand leeft of bij je blijft, dat kan je niet voorspellen.

Vanaf vandaag zou ik tegen mezelf kunnen zeggen 'slaapwel lieveling', 'goeiemorgen lieve schat', 'komaan liefje', kapper Davy noemt me al 'meid' dus dat is al meegenomen. Mezelf knuffelen? Mmmm beetje vreemd, maar niet onmogelijk. Een masseur misschien! Sex: one-nightstands? Minder vanzelfsprekend, blijft iedere keer veel moeite en inzet, maar misschien wel spannender en meer voldoening na de victorie? Misschien komt dit jagen dichter in de buurt van ons oerinstinct versus het overtollige vlees dat in de ijskast ligt te wachten?

To koppel or not to koppel, that is the question? Moeilijk, moeilijk!

Een stukje single blijven in een koppel, of koppelen als single, dat laatste klinkt maar raar. Is een deelverzameling mogelijk? Of kan je beter all the way voor één van beide formules gaan?

En dan ga ik er nog vanuit dat je een keuze hebt!!?? Ben ik toch wel één belangrijk detail vergeten zeker! Een partner willen is in theorie niet moeilijk. Maar de liefde laat zich niet dwingen hè. Je kan niet bewust iemand uitkiezen om een koppel te worden in het leven. Nu moet ik plots terug aan mijn dochter in de lagere school denken. Zij kwam naar huis niet zeggende "ik heb een lief of die heeft een lief", zij zei altijd "ik ben een koppel of die zijn een koppel". En ik wou haar toen verbeteren, en ik zei haar dat ze het op een foute manier uitdrukte. En misschien, heel misschien was zij het die het .... had zij het al die tijd al bij het ware eind.... je bent een koppel of je bent geen koppel. Of je bent alleen. Alleen..., dat hoeft dus nog niet zo'n slechte situatie / keuze te zijn.... dat is ook best een mooie keuze.

Sta op samen met de zon!

Opstaan als het nog donker is, het valt me ontzettend zwaar en het is telkens weer een enorme opgave. Zoals die kopieermachines van vroeger op kantoor, die enkele minuten nodig hadden vooraleer je ze kon gebruiken. Maar als er licht van buiten de slaapkamer in valt, begint mijn geweten te kriebelen en moet ik mijn bed uit. Slapen bij daglicht… dat voelt niet goed voor mij, alsof ik ziek zou zijn en tegennatuurlijk. Ook al moet ik me dwingen om op te staan als het nog donker is, ik moet toegeven dat er niets zo heilzaam werkt als opstaan “net voordat” de zon opkomt. Het is een wonderlijke gewaarwording om samen met de zon wakker te worden en samen vanuit het duister licht te worden. Dat natuurlijke buitenlicht die de ruimte rondom mij en in mij langzaam vult met een zachte pure vertrouwelijke levensenergie. Het is een heel simpel klein iets eigenlijk wat dan gebeurt, maar het therapeutische effect is gigantisch.

Zet je wekker als het nog donker is, sta op en doe wat jij nodig hebt om de dag positief te kunnen starten in het donker. En voor mij is dat ieder seizoen en iedere periode weer anders, volgens wat mijn lichaam nodig heeft. Wil je weten wat ik momenteel doe? Ik brand een kleine geurkaars die voor mijn amethist geode staat, ik brand een magische geurkaars met een bijhorende intentie. Ik kies wierookstokjes uit, steek ze aan en plaats ze op verscheidene plekken in de ruimte. Een stukje heilig hout op een schelp met gedroogde salieblaadjes zuiveren mijn gedachten, emoties en lichaam. Ik vraag hulp en geef liefde in een stil momentje voor mezelf, ik kijk naar buiten door het raam en zie de natuur wakker worden. Ik vond dat gouden-licht-landschap van berkenbomen en walnotenboom zo mooi enkele weken geleden met blaadjes die bruin-goud begonnen te kleuren. Nu liggen ze op de grond tot tegen en in het huis aan geblazen door de wind. Ik zet mijn startknopje aan in de tijd van nu en open mijn communicatiekanalen, GSM boodschappen bekijken, laptop open en mails lezen, Facebook …

Mijn hersenen sturen me een dominante boodschap: honger en zin in koffie, alleen al grote goesting in de geur door mijn gulzige neusgaten. Mmmm niets zo bevredigend als koffiebonen zelf te malen en die aroma’s vrij te laten; een waterketel, een thermos, koffiefilter in een porseleinen houder en telkens heet water bijschenken, ik zou het niet anders willen,… mijn koffieapparaat zit werkloos op de invallersbank toe te kijken. Lekker bio sesambrood die ik in olijfolie dip met Khoisan fleur de sel en een Orac kruidenmengeling, een stukje rauwe bio zalm die ik met mijn Japanse mes vakkundig versnijd tot sashimi. Was de hemel nu op aarde of in de lucht? Man, man, man, hoe lekker kan een ontbijt niet zijn! Ik geniet… van de aardse geneugten en begin rond te stappen. Op de grond ligt pis, hondenstrontjes en een vieze stinkende diarree: zucht. Niks aan te doen, dat heb je met die meute honden van oud tot jong, opkuisen maar. Pfff als ik naar de emmer toestap met zware benen en een grumpie face, maar eigenlijk is het nog zo erg niet en voel ik me al stukken beter als alles weer proper is en lekker ruikt. Weg met die vuiligheid in en rondom mij. Oké, next! On est parti en we zijn vertrokken voor een nieuwe dag.

Ik ben ondertussen helemaal wakker en het licht is overal. De ouderwetse vergulde luchter met gouden engeltjes en kristallen waar het zonlicht door naar binnen schijnt, creëren feeërieke regenboog-balletjes op de muren rondom mij. Voor mij is het onmogelijk hier niet diep ontroerd door te raken. Zeker als ik me besef dat ik die luchter maximum één keer per jaar proper maak. Ik zie hoe hij vol met spinnenwebben hangt en de vliegen lustig op de kristallen hebben gescheten en toch…. hoe dankbaar moet ik wel niet zijn voor dit gratis VIP-cadeau van lichtspel? Ergens fluistert nog een stemmetje “of zou het net daardoor zo’n mooie kleur-effecten geven?”, met een “you wish” berisp ik mijn hoopvolle gedachte. Niet dat ik daarop gelijk mijn kuisgerief naar boven haal om deze schande recht te zetten, ik heb wel leukere en belangrijkere dingen te doen. En het leukste is dat ik vroeg genoeg mijn bed uit ben gekomen, zodat ik ook lekker de tijd heb om ze te doen.

BOEMERANG!

Ik weet niet wanneer het begonnen is, maar opeens had ik het weer ‘Pixie dust’ , elfenstof van Tinkerbel. Ik kon het eerst niet geloven, maar herkende het meteen, die miljarden sprankeltjes hoop die mij als kind al lieten zweven. Een stroom van vrolijk zijn, gelukkig, met humor, creatief, speels, hoopvol, vergevingsgezind, open en liefdevol. Een manier van “zijn” uit mijn kindertijd, toen ik in iedereen vooral het positieve zag. Ik besef me nu maar pas dat ik het op een dag kwijt was, ik had het zelfs niet in de gaten … ik was mezelf kwijt. Maar plots was ik er weer en al een hele tijd! Het lijkt niet meer te stoppen, zo erg dat ik voor mijn omgeving soms irritant vrolijk ben. All you need is faith and trust and a little PIXIE dust.

Peter Pan complex ? Boemerang-generatie? Never-never land, een metafoor voor de plek waar je naartoe gaat als je sterft… dat is niet hoe ik het zie. Mensen zeggen vaak “den boom in”, wel … ik kruip liever zelf den boom in en denk: The second star to the right shines in the night for you, to tell you that the dreams you plan really can come true.

Ik barst van de ideeën, ik volg wat ik voel, ik zeg wat ik denk, ik heb mezelf lief, ik durf te geloven in mezelf en nog belangrijker: ervan te genieten. Mijn leven is veel leuker geworden nu ik terug leef zoals mezelf en niet zoals anderen willen. Vanuit mijn unieke wereldje heb ik veel meer te bieden aan iedereen rondom mij, iets wat je niet overal vinden kan…

Net als Peter Pan vlieg ik terug in mijn eigen sprookje rond, mijn leven, mijn verhaal, ik vlieg met blije gedachten als brandstof. Happy thoughts, …  Ik kan het ook niet met een roze bril vergelijken en roze olifanten heb ik ook nog nooit zien passeren, maar een sprookje lijkt het wel. Waar de dieren tegen me te praten en de natuur in zijn kleinste details haar ziel aan mij toont. Waar ik een warme zon ben die van iedereen en alles houdt.

Een zon die krachtig schijnt en daardoor de aandacht trekt, niet andersom zoals negatieve tongen vroeger wel eens durfden te beweren. Ik heb ondertussen al begrepen en aanvaard dat ik een liefdevolle energie uitstraal, het is onmogelijk om mijn licht niet op te merken. Nu rest enkel nog de negatief-ingestelden en de twijfelaars om ervan te leren genieten. En als je niet goed tegen zonlicht kan, zoek dan regelmatig een schaduwplekje op.

Regelmatig crash ik van daarboven nog eens naar beneden. Ik heb nog geen systeem gevonden om het neerstorten te voorkomen, maar de noodlandingen ben ik al aardig getraind in geworden. Misschien heb ik de kunst van het bijtanken nog niet voldoende onder de knie?

Mijn vermoeden is dat ik nog niet sterk genoeg “nee” zeg als iemand mij in mijn vlucht komt storen. Die automatische piloot schakel ik dan in, je zou toch verwachten dat die het even overnemen kan… en dat doet die meestal ook. Maar zelfs dan geniet ik niet van de rit, ik kom enkel veilig aan.

Tijdens mijn vlucht maak ik heel wat keuzes, soms spontaan even boven de wolken vliegen, soms uit veiligheid even lager gaan vliegen. Wat ik onderweg tegenkom is niet toevallig, het overkomt me niet, het wordt mogelijk door iedere keuze die ik maak. Zowel geluk als tegenslag!

Dus kom met mij, waar dromen geboren werden en tijd nooit ingepland werd. Denk gewoon aan leuke dingen en je hart zal op vleugels vliegen, voor altijd, in Never Never Land!

Ben je goed of slecht?

Het was volle maan vorig weekend, bloedmaan dan nog wel, een dramatische scène voor boeiende discussies en invalshoeken in het leven. Niemand is volledig goed, noch volledig slecht… is dat zo? En wat dan?

Tijd voor een passend gedicht misschien?

Ik denk aan jou als je weg bent

soms de hele dag,

aan je lelijke woorden

en je onrechtvaardige daden,

aan hoe je nog maar net naast me lag.

Dan komt de pijn weer boven

waardoor mijn hart getroffen werd.

Dan huil ik bittere tranen

omdat de waarheid een leugen werd.

Ik denk aan jou als ik je haat,

klootzak antwoord of roep: verdwijn!

Ik denk aan jou in iedere sms of mail,

schrijvend in jouw geweten

en smeek wanhopig om een reden:

waarom doe je zo gemeen?

Ik denk aan jou als ik tederheid mis,

aan hoe ik ineenkrimp als jij het geeft.

Ik denk aan jou in mijn herinneringen

aan de buien waarin je onmenselijk werd.

Zo denk ik de hele dag aan jou,

vechtend met de realiteit,

omdat ik eigenlijk nog van je hou,

verlangend naar onwetendheid.

Van elke dag een feestje maken!

De waarheid komt uit een kindermond zeggen ze. Zo stond ik in De Gezondshop van Putte over de suikers in Appeldiksap te praten en een tweede klant die binnen was gekomen, luisterde mee. De eigenares ging vlijtig de spulletjes die de meneer in zijn armen had afrekenen, zodat hij niet op ons hoefde te wachten. Maar eigenlijk vond de meneer het gesprek best interessant en trots vertelde hij ons hoe hij van de vlierbessensiroop op het schap Hugo's maakte. Ik had er nog nooit van gehoord en kreeg ondanks de grote hoeveelheid rietsuiker die erin zit toch zin om te zondigen. (Terwijl ik dit neerschrijf moet ik plots aan dat liedje van Slongs Dievanongs denken.)

Die avond vroeg ik aan mijn dochter van 14j, zet jij alvast voor mij enkele dingen klaar zodat ik een aperitiefje kan maken? In de ijskast hier staat bovenaan een fles Prosecco, onderaan vlierbessensiroop, en in de ijskast van de garage ligt een fles Spa bruiswater en de hapjes van bij de viswinkel. Ze doet dat zo graag; voor mij iets klaarmaken en ik geniet ervan terwijl ik aan het koken ben. Bovendien, hoe sneller dat ik begin te koken, hoe sneller dat iedereen kan eten. En dat is hier thuis wel een hot item.

Zelf ging ik nog wat verse muntblaadjes plukken uit de tuin en toen ik terug binnenkwam stond, samen met een leeg champagneglas, alles klaar. Dus, kurk van de fles, muntblaadjes erin enz... Ik proef van mijn Hugo en vind het niet wauw, maar door de leuke herinnering hoe ik aan het recept gekomen ben, smaakt alles dubbel zo lekker. Na enkele slokken en een stukgesneden paprika worden mijn ogen naar het etiket van de fles getrokken: CHAMPAGNE. Oh nee, de fles champagne die in de ijskast van de garage al een hele tijd lang lag te wachten voor een "geschikt moment". De Prosecco die ik voor de Hugo's gekocht had, kostte haast niets. Waarop mijn dochter haar schouders ophaalt en met een positieve intonatie zegt: "Nou, je moet van elke dag een feestje maken!"

Was ik in een parodie op het sprookje van Sneeuwwitje beland?

Er was eens heel lang geleden… Wow, wat ben ik nu aan het doen? … dit wordt geen sprookje. Neen, dit is een concreet voorbeeldje van hoe mensen effectief problemen creëren in de wereld die er niet zijn. Opnieuw…

Ik sta op een ochtend in de keuken mijn verse geitenmelk stap voor stap te bereiden om 24u te kunnen laten stremmen en plots klingelt de bel buiten. Staat daar een vriendelijk oud vrouwtje: “Ben jij de eigenaar van die paarden en die ezel wat verderop in de weiden?”, vroeg ze met een zeemzoete stem. Mijn hart begon te bonzen en ik dacht “Oh nee, ze zijn vast ontsnapt. Waarom komt er anders iemand helemaal tot aan mijn deur om dat te vragen? En we hebben al een tijdje last van sabotage en onze draad die in de weide doorgeknipt wordt. Maar neen, tot mijn grote opluchting hoor ik plots de meest rare opmerking “ever” die dag. “Uw paarden hebben geen eten,” komt het lieve glimlachende oude vrouwtje melden. Ik denk “what the fxxx?”, maar zeg beleefd: “Hoe kan dat? We zijn ze gisteren nog hooi gaan brengen? We brengen iedere dag nog extra hooi in de weide.” Ze schrikt op en had duidelijk niet verwacht dat paarden in de wei ook nog extra hooi gebracht werd. “Dat heb ik niet gezien,” antwoordt ze. En overtuigd van haar gelijk zegt ze dat onze paarden hopeloos zijn, omdat ze zuring aan het eten zijn, want paarden eten volgens haar nooit zuring. Waarschijnlijk legde ze toen met haar woorden figuurlijk de appel van Sneeuwwitje in mijn handen, want ik voelde me plots heel moe worden van al die domheid.

“En uw paarden kunnen niet schuilen in de stal voor dazen, omdat er water in staat.” Je moet weten, dat was net voor dat weekend van Rock Werchter, toen iedereen hopeloos het water uit z’n weide probeerde weg te pompen. En zelfs ginder op de campings zijn ze er niet overal in geslaagd! Bovendien vlogen er net die dagen geen dazen rond wegens het continue strontweer. Maar dat wou de wijze vrouw niet aannemen. “Ik heb het goed met u voor”, zei ze weer met diezelfde overtuigende glimlach. En om haar statement extra kracht bij te zetten, haalde ze er nog meer mensen uit de omgeving bij; die ook zouden klagen bij haar dat we onze paarden niet goed zouden verzorgen. Ik begon te vragen wie de vrouw was en toen wist ik dat mijn man ook al eens thuisgekomen was met allemaal afbrekende commentaren van haar die geen steek hielden. En daarom zei ik: “Ik wou dat buitenstaanders ook nog eens iets leuks te zeggen had over hoe goed we voor onze paarden zorgen.” Passioneel begon ik bam bam bam het éne sterke punt na het andere op te noemen bij de verzorging en het samenleven van onze dieren. In sneltempo trachtte ik haar ook nog een cursus te geven over hoe paarden in de vrije natuur leven en dat wij sterke gezonde paarden hebben, wat ook bevestigd wordt door kenners. En dat die ervaren mensen die ook dagelijks met paarden en andere dieren werken voor ons een inspiratie zijn om dingen anders te gaan aanpakken. En tot mijn grote verbazing bevestigde ze plots dat de hoeven van onze paarden inderdaad heel goed verzorgd werden. Ze bleef me met die zorgzame glimlach aankijken, toen ik alle mensen opnoemde die wel opmerkten hoe goed onze dieren zich hier voelen. Ze verzekerde me nogmaals dat ze het echt goed met ons voorhad, won mijn vertrouwen, liet mij in de vriendelijk aangeboden appel bijten en vertrok met haar zoete glimlach.

Ik ging terug naar binnen en mijn jongste dochter wou alles weten wat het enge oude vrouwtje vertelt had. En zoals vaak stelde zij de vraag die ikzelf had moeten stellen: “Hoe weet die mevrouw dat de hoeven van onze paarden in orde zijn? Is die in onze weide gegaan om de hoefjes vast te nemen en te controleren?” Dat was eng!? Staat die mevrouw ons daar vanuit de bosjes iedere dag te bespieden?

Mijn man gaat in de avond de boer betalen voor het hooi en vraagt meteen een extra advies betreffende de waterplas in de stal. En als hij over de vrouw vertelt, krijgt het verhaal een andere wending… “je moet je er niets aantrekken”, zegt de boer. Er was door haar zelfs al een wijkagent bij hem komen inlichtingen nemen over ons, omtrent het slecht verzorgen van onze paarden. Zo goed had de dame het dus met ons voor. En de boer had aan de agent gevraagd voor wie hij dan in hemelsnaam zo vaak hooi bij ons moest leveren.“ Ik dacht al dat er niets aan de hand was”… had de agent geantwoord.

De giftige appel deed zijn werking en de woede en de verontwaardiging raasde door mijn aderen. Samen met mijn dochter ging ik de paarden van weide veranderen die dag (dat was al zo gepland). En weet je wat? Een van onze paarden die de nieuwe weide in rende met prachtige stukjes droog graslandschap (net zoals in de vorige weide), die stapte resoluut de énige plas met water in die er in die weide te vinden was. Hij zwierde gelukkig met zijn staart heen en weer en at smakelijk wat er in die diepe plas groeide. Hij keek naar zijn vriendin die de droge grond verkoos enkele meters verderop, maar bleef liever in zijn plas water genieten. Ik heb er meteen een foto en een video van genomen omdat het teveel toeval was en die zet ik vandaag op Facebook. Alsof het paard me aankeek en zei “trek je er niets van aan, zij kent ons niet en weet niet wat ik lekker vind”.

En toen de hoefsmid nadien langskwam, spuugde ik het allerlaatste stukje giftige appel uit door zijn zalig vermogen tot relativeren. “Als ze commentaar gehad had op mijn werk zou ik eens langs geweest zijn om uitleg te vragen” en toen keek hij me nog met een echte glimlach aan en vroeg verbaasd: “Zuring, dat is toch gezond?”. Ik lachte terug en zei: “Ik kweek het zelfs in mijn kruidentuintje voor in eigen slaatjes te verwerken.”  In your face gemene heks, en we leefden nog lang en gelukkig.

Het is maar hoe je het uitlegt…

De zomeravond valt, rood geel oranje kleurt het mannelijk element doorheen de oude wijze takken van de boerenhaag. De zon zakt vermoeid maar voldaan neder in haar bedje achter de ontluikende gewassen van het veld. Haar energie van warmte en licht straalde de hele dag over ons heen en moedigde ons dapper aan iedere seconde voluit te gaan. En zelfs nu de duisternis haar plaats vastberaden inneemt, sprankelt er nog een straaltje romantiek neder op moeder en dochter tezamen.

Hoe schoon…Ik ben zo fier op mijn eigen woorden, dat ik het zelf zou willen geloven. Maar het is de waarheid niet. De foto die ik zonet beschreef, gaat over een klein geitje dat op een vieze stinkende rottende mesthoop staat. En de volwassen geit is niet haar moeder, maar de baas van alle vrouwelijke geiten. Zij is boos op het geitje en wil haar dat duidelijk maken, maar het kleintje is slim en gaat bovenop de mesthoop staan, zodat ze groter is. Daar wilt de volwassen geit niet op gaan… en geraakt niet tot bij het kleintje om haar op haar donder te geven. De waarheid is ook dat het helemaal geen prachtige zomeravond is, maar dat ik het geluk had nog eens een zon te zien. Het regent al weken en weken, het is een verschrikkelijke depressieve modderzooi, die zelfs mij al begint te irriteren.

En allemaal omdat ik me besef dat een mens naar foto’s, maar ook naar situaties, zichzelf en andere mensen kan kijken zoals hij of zij het zelf kiest.

Zo vind je dat goeie vrienden je de waarheid zeggen, tot wanneer je de boodschap niet aankan en het voor jou een aanval wordt. Dan is het geen goeie raad meer van vrienden, dan veranderen diezelfde woorden in kritiek en zijn het bemoeials die hun mening voor zich moeten houden als je er niet naar gevraagd hebt. Je eigen goede raad die je tot hen richt, blijf je goed bedoeld advies vinden die je respectvol in hun face smakt.

De maat medium van een bepaald merk geeft een boost aan zelfvertrouwen tot je de online BMI calculator raadpleegt, die je instant down to earth als een worm naar de vernietigende interpretatie van de uitkomst laat staren. En plots zie je datzelfde lijf en je resterende vetbandjes terug door een ander daglicht.

Je bedriegt iemand en vertelt het niet, omdat je die persoon niet nodeloos van streek wilt maken en met de gevoelens van die persoon rekening wilt houden. Maar als iemand jou de waarheid verzwijgt, dan kan jij die persoon niet langer vertrouwen.

Mensen zeggen je dat je best een mooie stem hebt als je zingt. Maar als je het initiatief neemt om vooraan in een micro liedjes te gaan zingen… vragen mensen zich af hoe je het in je hoofd haalt om te denken dat je goed genoeg bent. Dus denken we dat het inbeelding was en we toch niet kunnen zingen.

We zeggen dat we geen zelfvertrouwen hebben, maar vastberaden kijken we toch naar de wereld rondom ons en naar onszelf zoals wij het kiezen. Keer op keer vormen we meningen en beelden, dat is onze aard om ons “zijn” te vatten en mee om te gaan. Koppig en overtuigd van ons gelijk houden we ons vast aan iets dat helemaal niet vaststaat. Want iemand anders, die kan er helemaal iets anders van maken…

En toch moet je een eigen wereld creëren, door op jouw manier naar dingen te kijken en ze te interpreteren. Met de bagage en de mogelijkheden die jij hebt om ernaar te kijken. Je kan moeilijk in het “niets” leven. Het slechte nieuws is dat we af en toe kunnen schrikken omdat wat we dachten wat de waarheid was, helemaal kan verdwijnen als sneeuw voor de zon. Het leuke nieuws is dat we onze wereld een beetje kunnen gaan voorstellen zoals we hem graag zouden willen. En het straffe is, dat die soms waarheid wordt. Toveren voor beginners… veel plezier!

zangers en zangeressen, stop met 'faken'.

Hoe kan ik nu nog in een zanger geloven? Sinds we allerlei zangwedstrijden en zangers op TV kunnen volgen in hun voorbereidingen op een optreden, heb ik een groot probleem. Niet één keer maar meerdere keren zag ik en hoorde ik een zanger vertellen, dat ze om zich te kunnen inleven in een emotionele song aan iets triestig gingen denken dat in hun leven gebeurd is. Want het is belangrijk om zich verdrietig te kunnen voelen tijdens het zingen van een lied, dat over iets ergs gaat. Nog straffer, ze noemen dat dan om zich te kunnen inleven in de song, gingen ze dus aan iets anders denken dan hetgeen waarover ze feitelijk zongen. Ik kan u verzekeren dat mijn maag zich daarvan omkeert, ik word er boos en kotsmisselijk van. Wie verzint er nu zoiets? Waarom wil je dat luisteraars iets gaan voelen in wat je zingt dat je zelf niet kan voelen? Hoe kan je nu bijvoorbeeld staan zingen over wat je precies voelt op het moment dat je beseft dat je bedrogen wordt door je partner, terwijl je ondertussen staat te denken aan je hond die gestorven is. Dat is toch niet dezelfde soort emotie? En dan ook nog verwachten dat de mensen je appreciëren, omdat je je diepste emoties in je performance gestoken hebt. Wat moesten we dan op dat moment voelen? Het verdriet dat je geleden hebt in het rouwproces en het afscheid van je dierbare vriend, de hond? Of moesten we voelen waarover je echt zong? 

Wat een bedriegerij is dat naar je luisteraar en jezelf toe. Zelfs de coaches in zangwedstrijden bevelen het aan! Ik kan het niet vatten … Dus als je maar aan iets triestig denkt, dan is het goed genoeg, dan ben je geloofwaardig? Waar zijn we mee bezig?! Als je je niet kan verplaatsen in een bepaalde emotie in een song, zing dan in hemelsnaam over iets anders wat je wel kan voelen. Over alle emoties werden al teksten geschreven. Maar dit is puur bedrog. Het interesseert mij niet iemand zijn ware verdriet te zien of te voelen, als dat niets te maken heeft met datgene waarover die persoon aan het zingen is. Zing wat je voelt en voel wat je zingt alsjeblieft. Zingen voor mensen is jezelf opstellen in één van de meest kwetsbare posities die er zijn. Je stem is een uniek instrument om emoties waarachtig weer te geven. Waarom moeten we de onschuld, de puurheid en de waarachtigheid van ons lichaam gaan bezoedelen om onszelf en anderen iets te gaan voorspiegelen wat er niet is. Want dat wilt eigenlijk zeggen dat je wat jijzelf voelt, niet waardevol genoeg vindt om over te zingen.

Als het de muziek is die je raakt en niet de inhoud van de tekst, behoud dan de muziek en niet de tekst, dan blijft het echt. Of vind je de tekst mooi gevonden, maar je voelt hem niet. Oké, geen probleem, maar doe dan ook niet alsof je hem voelt en geniet gewoon van de woorden op zich. Er is ook nog een verschil tussen iemand die thuis of in groep geniet van het zingen van een tekst omwille van de ontspanning, de samenhorigheid, ten opzichte van iemand die doelbewust een ander wil laten denken dat hij of zij iets voelt wat er niet is.

Als je voor mensen wilt zingen met als doel hen een emotionele boodschap of gevoel over te brengen. En je kan geen songtekst vinden om te zingen, waarbij jij je echt kan inleven in een ander persoon die de tekst geschreven heeft, heb je een probleem. Of dan moet je op zoek gaan naar een alternatief zoals het zingen van klanken en woorden zonder betekenis. Want zingen is het creëren en echt maken van een gevoel, een gevoel dat eventueel door woorden omschreven wordt. En de kunstenaars van het woord hebben hun tekst gecreëerd voor mensen die zich kunnen inleven in hun gevoel. Ook de muzikant verlangt ernaar dat de songwriter het gevoel in zijn partituur begrijpt. En dan is het aan de artiest om deze symbiose naar een hoger level te brengen. Waarbij we als luisteraar een orgasme aan emoties kunnen ervaren, omdat we met al onze zintuigen ons mee kunnen laten drijven op de golven van een gevoel.

Ik blijf het altijd grappig vinden dat Sergio Herman vergelijkingen maakt met goeie sex, maar ik begrijp hem wel. Want dit is een vrijpartij waarbij je je partner opzettelijk laat geloven dat je heel veel van hem houdt, terwijl het eigenlijk alleen om de sex gaat. Dan kan je beter op voorhand eerlijk zijn en zeggen dat je niets voelt, maar zin hebt in lekkere sex.

Ik zat me nog even af te vragen of ik het anders zou ervaren als ik de persoon niet zou kunnen zien en enkel horen. Maar dat maakt niets uit. Want niet voelen waarover je zingt en aan iets anders gaan denken om te doen alsof je het wel voelt, dat blijft bedriegen. Je hoeft ook niet iets te hebben meegemaakt om je te kunnen verplaatsen in een gevoel van iemand anders. Dat is net de kunst van een zanger of een schilder, … pure emoties van zichzelf of anderen weergeven op een manier waarop meer mensen ze kunnen “voelen”. En ja, als je het zelf hebt meegemaakt, dan weet je pas echt hoe iets voelt, dat is een feit. En niemand kan alles ervaren hebben in het leven, daarom is het zo mooi als mensen hun gevoelens delen. Zowel de positieve als de negatieve trouwens. En dan heb ik veel liever iemand voor mij die meelevend luistert en zegt dat hij zich niet in mijn gevoel kan verplaatsen, dan iemand die doet alsof. Stel je voor zeg!

In de voetsporen van Cleopatra...

Als iets ambachtelijk of natuurlijk gemaakt is, gezond is of van eigen bodem komt, dan word ik sowieso subjectief in mijn beleving. Maar als het om eten gaat, staat of valt mijn genot uiteindelijk toch met lekker, heerlijk of zalig. En de laatste tijd zijn mijn zelfgemaakte geitenkaasjes, verse kaas en plattekaas zo zalig geworden dat ik terug 2x per dag ben beginnen melken. Hoe meer melk, hoe meer vreugde… Alhoewel… terwijl kritische buitenstaanders mijn kaasassortiment bejubelen, moet ik thuis alles zo goed als alleen opeten. En ook aan mijn vreetvermogen zijn er grenzen! Dus, geef ik alles buiten die grens weg en produceer ik aan een hels tempo zuivelschatten die op thuisbodem niet gewaardeerd worden. Dat is met zangers toch ook regelmatig zo… Gelukkig weten vrouwen boven de 40 normaal gezien waar wel en waar geen verloren energie in te pompen. In dit absurd fenomeen steek ik dus geen energie en als de kids in de winkelkar van de supermarkt allerhande geitenkaasjes of Griekse Yoghurt droppen, onderga ik de kwelling.

Door die verhoogde geitenmelk productie en eens enkele dagen andere dingen doen, kwam ik plots oog in oog met een ijskast vol melkflessen te staan. “Wow, ik zwem in de melk!” En er is nog iets waar vrouwen boven de 40 goed in zijn, dat is namelijk wijzer worden met de jaren. Hiervoor steunen wij op generaties na generaties wijze vrouwen en onze eigen ervaringen om onlangs uitgeroepen geweest te zijn tot meest sexy generatie der vrouwen. Zo stond ik dus, met de ijskastdeur nog steeds open, aan die dame te denken die haar bad altijd nam in melk, Cleopatra. Welke melk was dat eigenlijk? Daar moest ik even mijn best friend Google voor gaan raadplegen. Blijkbaar was het ezelinnenmelk en geen geitenmelk en voor ik het wist kwam ik in verhitte online discussies terecht over wat de beste melk zou zijn om in te baden. In mijn geval lijkt het strategischer om de geitenmelk voorstanders gelijk te geven, want moet het nou net lukken dat ik een ijskast vol geitenmelk heb staan zeg! Wat een toeval. Ik moet toegeven dat het zien van prijzen als 35€ voor een bad in geitenmelk, dat je kon reserveren in een wellness oord, mij sterk motiveerden om de daad bij het woord te voegen.

Dus ben ik met 3 grote flessen geitenmelk naar de badkamer getrokken en heb het eerst laten volstromen met warm water om dan op het einde de flessen melk erin uit te gieten. Eén seconde vond ik het een vies gedacht, te dierlijk als ervaring. Maar eens ik in dat bad lag vergat ik al mijn schroom en verdween het beeld van de geit en haar uier voor mijn ogen. Plots begon ik te voelen hoe romig en zacht het water aanvoelde en hoe puur ook. Ik kreeg het gevoel van een babyhuidje, de geur en de structuur van het water leken mijn huidje te laten herboren worden. Even was ik bang dat ik naar geit zou stinken en daarom besnuffelde ik met argwaan mijn arm. Maar die geur was zo zacht en integer, helemaal niet overheersend, noch dierlijk, eigenlijk best te vergelijken met tal van andere zachte geuren badproducten die ik weet te appreciëren. Ik vond het geweldig, anders zou ik heel zuinig een heel klein beetje van een product in mijn bad doen, wetende hoeveel dat allemaal kost. En nu kon ik van een rijkelijk Cleopatra’s bad genieten zonder dat ik me over een budget schuldig moest voelen.

Ergens kwam er nog een duiveltje spoken dat ik nu wel ‘voeding’ aan het vergooien was, maar die heb ik een goeie trap onder zijn kont gegeven met zijn zever. Hola zeg, schuldgevoelens, schuldgevoelens, die melk is toch wel besteed zeker als verzorgingsproduct. En iedereen die mijn melk weet te appreciëren mag hem consumeren, dus… Ja, ja, zo lag ik daar dan als een Queen Cleopatra in mijn bad, dit was al die jaren dus haar geheim… Ik vraag me af hoe die ezelinnenmelk zou geroken hebben? Ik dacht terug aan al die teksten over de eigenschappen van geitenmelk voor de huid, al die vitaminen, het verwijderen van dode huidcellen, het stimuleren van nieuwe cellen, goed voor acné en psoriasis. Hoe zou mijn huidje straks aanvoelen? Even goed als na het gebruik van mijn andere badproducten? Ik moet zeggen, ik heb mezelf moeten beheersen om neutraal te kunnen blijven in mijn observatie. Geen bodylotions, crèmes of olie om in te smeren na het bad, ik moest het effect op mijn huid eerlijk kunnen beoordelen. Wel, het was anders, mijn huid voelde heel puur en rein aan, zacht maar niet mals zacht zoals je na het insmeren wel hebt. Ik voelde me echt herboren, een beetje als een godin misschien. Het deed in ieder geval wel iets met me in de voetsporen te treden van een legendarische verleidster. En of ik op dat vlak dan eindelijk wel gewaardeerd werd op het thuisfront, dat ga ik nu eens voor mezelf houden.

Het was een nacht...

Het was een nacht die ik nog nooit in een film gezien heb. Het was een nacht waarover nog niemand een liedje gezongen heeft en het was een nacht waarvan ik nooit had gedacht dat ik ‘m beleven zou…

Soms is iets zo mooi en loopt het zo perfect dat het angstaanjagend wordt, want dan overstijg je plots het dagelijkse leven en jezelf. En dat is heel eng … vind ik toch … haast te groot om aan te kunnen … of ikke te klein … dat laatste kan ik moeilijk ontkennen met mijn 1m58 (en krimpende). Ik hoop dat je het ook al meegemaakt hebt (eu, niet het krimpen hè).

Die zondag 13 maart scheen de zon en man wat deed dat deugd! Niet dat we een strenge winter gehad hebben, wel teveel regen naar mijn goesting in die weken voordien. Dus ja, het was toch een verademing om buiten te vertoeven. Ik ging Sikje melken en korrels geven aan de geitjes, mijn tienerdochter ging de paarden hooi brengen. Ze riep me omdat ze iets vreemd zag hangen achteraan de poep bij het geitje Heidi, het zwangere geitje. Het was maar heel klein, maar inderdaad, er hing een heel klein strengeltje uit de vulva (geen idee of dit bij een geit ook zo noemt). Mijn blik ging vooral verder naar beneden en ik zag plots een bomvolle uier hangen. “Oei, dacht ik, het is zover…”. Dit zag ik bij haar voor het eerst. Ik deelde die gedachte met mijn dochter, die zei: “Dat kan toch niet, nu toch nog niet.” “Tja jawel, zei ik, misschien niet vandaag, maar ik denk wel dat het vandaag ‘kan’ zijn, in ieder geval één dezer dagen, lang kan het niet meer duren. Ik ga de stallen onmiddellijk helemaal uitmesten en leegmaken en allemaal nieuw hooi leggen." “Serieus?”, vroeg mijn dochter, “maar ge denkt toch niet echt dat dat voor nu gaat zijn? Dat kan niet.” “Ja, ik weet dat niet he, ik heb dat nog nooit meegemaakt, maar het zou wel kunnen volgens mij, vanavond kom ik in ieder geval nog een keertje checken” en ik probeerde verder uit de puberteit-discussie-val te blijven.

Ik voelde wel een oude vertrouwde opgewondenheid meester van mezelf worden, dezelfde van al die keren toen ik zelf moest bevallen. Plots voel je je dan als vrouw vol energie en zelfvertrouwen, rustig en erg opgewonden tegelijk en je doet wat je doen moet. Zo was het nu ook, ik deed wat ik doen moest en ik was er klaar voor. Helemaal happy met twee spik en span opgekuiste hokken met zalig proper hooi, de zon scheen en zag dat het goed was!

De rest van de dag was ik druk bezig, zoals ik alle dagen blijf doorgaan tot de dag voorbij is. Ik plofte doodmoe in de zetel, in mijn sportshortje van de work-out die ik iedere dag probeer vol te houden, even bijkomen en TV kijken. Wanneer de uitzending gedaan was, zei mijn man: “Jij wil zeker eerst nog bij het geitje kijken vooraleer we gaan slapen?” Ja, eigenlijk wel,” beaamde ik met mijn ‘sorry-gezicht’. Dus trok ik een warme outdoor vest aan en trok in hoge jagerslaarzen met blote benen en een sportshortje aan met mijn man naar buiten. De buitendeur liet de windvanger muziek spelen en enkele honden glipten ondertussen mee naar buiten. We liepen langs de omheining van de geiten en ik zag Peter (de toekomstige papa) samen met Sikje ( die niet zwanger was deze winter) samen liggen in de eerste stal. Ze keken ons verwonderd aan, vol ongeloof om ons op dit late uur nog te zien. Eten, melken, nu nog? Algauw zochten mijn ogen verder naar Heidi om te weten of alles goed met haar was. Mijn resultaatgerichte man liet me geen kans op mijn eigen Aha-erlebnis, scheen met zijn lampje binnen en riep: “Er ligt iets, ze is in ieder geval niet alleen.” OK, ik gauw het hekje opengeprutst en stapte behoedzaam richting tweede stal, maar toch wel vastberaden, want ik wou als eerste toekomen in de maagdelijke setting.”

Van een ontmaagding gesproken, dit was duizend keer beter dan sex, sex on a plate (Sergio) en whatever… Het leek wel een kerstverhaal aan emoties. Ik streek neder op mijn blote knieën op een respectvolle afstand van moeder en baby omdat ik me zo nederig voelde de 1ste getuige te zijn van dit alles. Het kleine ding was nog nat, vers geboren, zo kwetsbaar en fantastisch flink tegelijk om te aanschouwen. Ik denk hier nu al meer dan twee weken over na en ik vind de woorden niet om te omschrijven wat er door mij heen ging. Ik gun het in ieder geval iedereen toe om dit eens in zijn/haar leven te mogen ervaren. Wat ik hier wel over kan zeggen is het volgende. Het leek alsof er liefde letterlijk doorheen mijn ogen naar binnen gezogen werd, doorheen al mijn aderen & zenuwen tot in de kleine teen van mijn voet en pinkie van mijn hand stroomde. Het was te maf, te mooi, te onschuldig, te perfect, ga maar door … we zeiden beiden eigenlijk geen woord meer. We konden enkel nog schaapachtig lachen en geluidjes maken, daar zaten we dan als twee kinderen op de grond in een winternacht. Het was mijn man die als eerste de stilte verbrak met de woorden: “Die eten we niet op.” En hij meenden het nog ook, het kwam er zo droog uit, dat ik verschillende keren opnieuw heel hard moest lachen.

We zijn lang van dit moment blijven genieten, heel erg bewust zijnde van alles wat we rondom ons hoorden en zagen en wat een geluk we hadden dit te mogen ervaren. De andere twee geiten kwamen dichterbij omdat ze door ons nieuwsgierig waren geworden. Met hun adem in onze nek kan ik je verzekeren dat de kerststal meer en meer tot leven kwam, daarbij nog de paarden die we dichtbij hoorden en al die sterren aan de hemel. En dan wij tweetjes als twee kinderen bijeen, samen hetzelfde aan het ervaren - alsof we opnieuw in onschuld herboren werden. Ik denk, neen, ik weet wel zeker dat ik nog nooit zo synchroon samen zo iets goddelijks heb mogen ervaren. Het was misschien wel de meest romantische ervaring ooit, in ieder geval overgoten van liefde. De “wauw” van Eddy Wally in duizendvoud die uit de hemel op ons neerdaalde.

Uiteraard, moeder zijnde, kwam mijn verantwoordelijkheidsgevoel na het genieten toch naar boven. Zou er nog een kleintje in de buik zitten? Moet ik iets doen? Het enige dat ik wist te bedenken was met mijn hand aan haar buik te gaan voelen of er nog een kleintje inzat. Ik dacht iets te voelen, maar wou weten of het nog leefde, dus porde nog wat verder. Op slag sprong Heidi recht, ik schrok me rot en was bang dat ze op het kleintje zou staan. Iets groots, wat later de placenta bleek te zijn, brak af en viel op de grond. Dat leek ons wel OK, ze begon ervan te eten en dat leek ons ook een goede instinctieve reactie te zijn. (Later las ik op internet over alle mogelijke risico’s hieraan verbonden, maar de natuur lijkt het toch zo bedoeld te hebben.) Onze hondjes bevielen via een keizersnede en ikzelf heb nooit een tweeling op de wereld gezet. Daarom was ik zo naïef niet door te hebben dat er verder geen broer of zus kon geboren worden. De placenta komt immers na het laatste lammetje.

Doordat de mama was gaan rechtstaan, probeerde het kleintje hetzelfde. Ze kwam moeizaam en stijf recht en wankelde onder de mama door, steeds met haar kopje tikkend tegen de onderkant van de moeder. Helemaal aan het einde van de tunnel bereikte ze haar doel, de uier. Ze tikte tegen de spenen aan met haar bekje, afwisselend rechts en links. Ze bleef zo doorgaan tot we plots het geluid herkenden van slikken. Ik keek en zag haar keeltje slikbewegingen maken, wat een opluchting, de biestmelk, ik wist dat dat heel belangrijk was. Het drinken zelf duurde maar heel even.

Omdat we al lang aan het wachten waren, zocht mijn lichaam naar meer comfortabele houdingen. Dit kreeg een onvergetelijk neveneffect; vernederend, onvergetelijk en onvergeeflijk in dit heilige decor. Ik liet een scheet van formaat die weergalmde tussen de bomen. Als het dat nog maar geweest was, maar die stonk, STONK, erger dan kots, diarree en een cola-boer op een hoopje. Het was erg, echt erg, hoe kon deze stank uit mij komen, een klein lieflijk en net vrouwtje? Met als gevolg dat we niet meer bijkwamen van het lachen en een tweede identiek oorlogs-vernietigingswapen zich aankondigde. “Bbbhweeeee!!!” Gieren van het lachen, hoe ik ook ging zitten, het stopte niet meer, tientallen salvo’s, het was erg, echt erg! We waren er van overtuigd dat we alle roofdieren van slechte wil, bij deze, verjaagd hadden. En hebben gebeden dat ik de kersverse moeder en baby niet vergast had.

Hij heeft het nooit gezegd, maar zou dit er toch toe bijgedragen hebben dat mijn man plots zei: “Ik ga slapen, want ik moet morgen vroeg opstaan om naar het werk te vertrekken. Ik vermoed dat jij nog wilt blijven. Zal ik een slaapzak voor je halen?”  Ik vroeg naar een extra baal hooi om op te liggen, een slaapzak, een trui en een broek voor mijn blote billen. Zo heb ik me daar dan geïnstalleerd met een lamp op mijn kop en de GSM in handen, op zoek naar de nodige info op google over bevallingen van geiten. Zo besefte ik me plots mijn stommiteit. Ik moest me geen zorgen gemaakt hebben, er kwam geen volgend lammetje meer. Daar lag ik dan tussen de geiten. Links van mij lag mijn kleine meisjesgeit die nu een mama geworden was en een baby die nog maar net op aarde kwam. Rechts van mij lagen Sikje en Peter, de paarden kon ik niet zien, maar wel vlakbij hun geluiden horen. Af en toe knipte ik mijn hoofdlampje aan om te baby te checken. Helemaal back to nature was het misschien niet, toch ervaarde ik mezelf in een zeer authentiek kader. Dank u wel, dank u wel, dank u wel, ik ben zo’n geluksvogel deel te mogen uitmaken van deze nacht.

<< Twee weken later besluit ik een nieuwe uitdaging aan te gaan: www.jasmientje.be - Omdat ik iedereen zoveel mogelijk van deze prachtige momenten die ik ervaar, wil laten voelen en beleven via mijn teksten. Dit is een website speciaal met kinderverhalen waar ook volwassenen nog van kunnen genieten. Om voor te lezen, te laten lezen, met foto' s, video's en audiofragmenten waarin ik zelf voorlees. Het is nog volop in constructie wat uitwerking betreft. Maar reeds nu al verschijnt er elke dag stipt 13u een nieuw verhaal van Jasmientje, het ondeugende geitje. Geniet ervan!>>

Waarom ik niet schreef…

Dat ieder moment dat je leeft uniek en bijzonder is, tenvolle geleefd en beleefd moet worden, dat werd mij vorige week nogmaals pijnlijk duidelijk. Dat je in het leven in een duizelingswekkend geluksgevoel kan zweven en één seconde later alles weggeveegd kan zijn, dat wist ik al. Je kan er niet op rekenen dat momenten ooit nog terugkomen en je moet ze grijpen als ze zich aan je presenteren.

13 Maart, een nacht om nooit te vergeten, tot in het diepste van mijn ziel werd ik bewogen door ons pasgeboren geitje dat mij recht in mijn ogen aankeek. Ik voelde me niet belangrijk genoeg om het 2de levende wezen te zijn dat zij te zien kreeg in haar eerste minuten op aarde. Emoties en zintuigelijke waarnemingen om nooit te vergeten. Die ervaring wou ik delen met anderen en een nieuw verhaaltje schrijven in mijn logboek. Maar mijn verstand zei dat het niet de gepaste moment was, ik had nog maar net een verhaaltje over gestorven kuikens gepost. Ik kan toch niet een verhaal delen over sterven en meteen daarop over geboorte. Dus ging ik een weekje wachten met dat verhaal, zo schreef ik op mijn tijdslijn.

Dinsdagochtend 22 maart besloten een paar moordenaars dat zij boven het universum staan en mogen beslissen over andere mensen hun leven en dood. En plots zag dezelfde wereld er weer totaal anders uit, plots was niets meer als de dag voordien, ook al bleef ik nog even veilig in mijn geplande activiteiten doorgaan. Hoe kon ik nu nog over de magische geboorte van een geitje schrijven? Als ik het in combinatie met de gestorven kuikens al ongepast vond, hoe ongepast was dit dan wel niet? En mijn verhaal was toch ook helemaal niet meer belangrijk of relevant na hoe je je voelt na zo'n aanval dichtbij huis.

De metrobestuurder ging meteen weer naar zijn werk, kinderen gingen devolgende dag terug naar school, er was een nood aan structuur, continuïteit en routine. In diezelfde week stierf mijn zieke hondje, ze lag in haar mandje aan het raam en bleef plots intens naar mij kijken. Ik zat 2 meter van haar verwijderd aan de eettafel op mijn laptop te werken. Het ging allemaal zo snel, die seconde dat mijn hersenen al registreerden wat er gebeurd was, toch negeerde mijn lichaam die kennis. Ik was er nog niet klaar voor, ik ben een trui gaan halen omdat ik wist dat ik kou ging krijgen, ben naar het mandje gestapt en hurkte door mijn knieën. Tot slot aaide ik over haar kopje en toen ben ik gestopt met voortdoen die week, ik had een stop nodig.

Ik moest kunnen stilvallen en voelen, mijn hersenen moesten kunnen stoppen met functioneren; plannen, inschatten, werken, vooruitdenken, focussen, enz. Het bezoek dat moest komen, heb ik afgezegd. Niet dat ik me opgesloten heb thuis, maar niets moest nog volgens planning en ik moest mijn gevoel niet aanpassen naar de anderen rondom me heen. Zo kwam er plaats voor huilen, beelden herprojecteren op mijn netvlies en verwerken, herinneringen ophalen en heel veel zuchten zodat ik weer zuurstof kreeg en mijn ademhaling weer optimaal op gang kwam. De sereniteit en oprechtheid waarmee ik mezelf omringde deden me goed en healden me.  Ik ging boodschappen doen, een nieuwe BH kopen, koken, aperitiefje erbij, geitjes verzorgen… En toen gebeurde het op Paasdag zelf, niet voor niets de dag der verrijzenis, bedacht ik me later.

Plots had ik zin en voelde het meer dan OK om het geboorteverhaal van Jasmine te gaan schrijven, een moment dat ik moet delen, omdat ik wil dat ook jij kan voelen hoe wonderbaarlijk dit was, dat mag niet verloren gaan. Ik kon weer verdergaan creëren, mijn ideeën begonnen weer te bruisen. En toen kwam het, alsof de pauze de aanzet werd voor een uitbarsting van een supergek idee… Ik wil niet enkel het geboorteverhaal schrijven, ik wil meer, ik wil vanaf nu elke dag stipt het verhaaltje van Jasmientje laten verschijnen. En zo ontstond Jasmientje.be voor kinderen en volwassenen kunnen er evengoed van genieten zoals bij K3.

We blijven altijd maar doorgaan, maar zo heeft de natuur het niet voorzien. Als we ziek worden, negeren we dit met medicijnen, menstruatie wordt uitgesteld of uitgeschakeld naar keuze, … terwijl het een ideaal moment is om terug te blikken, te voelen, te herbronnen en heroptestarten krachtiger dan tevoren. Als vrouw krijg je hier maandelijks een geweldige kans voor in je piekprestatie-leeftijdscategorie, maar we benutten die kans niet meer. Man en vrouw beschouwen het als een beschamende, lastige, onnutige, vieze toestand waar we zelfs niet over spreken in normale taal.

Wat ik vooral wou zeggen is.. Even stoppen is niet zwak en betekent niet stilstaan, het is een natuurlijke bron van heropladen om krachtiger verder te gaan. Je geest en lichaam vormen een perfect team als je ze laat samenwerken.